ενός καινούργιου δρόμου στο Κίτρος (το οποίο ήταν μερικούς πόντους χαμηλότερο από το οδόστρωμα) κι έσπασε σε τρεις μεριές το χέρι της.
Το κακό (για το δήμο) είναι ότι το ατύχημα ναι μεν θα συνέβαινε ούτως ή άλλως σε κάποιον (όλοι οι πεζοί από κάπου κει θα περνούσαν αφού δεν υπήρχαν πεζοδρόμια) αλλά του ‘λαχε να ‘ναι και η γυναίκα πολίτης Γερμανίας (που διαμένει στο Κίτρος) και οι Γερμανικές ασφάλειες δεν παίζουν …βαλκανικά.
Σκεφτείτε πάντως να είχαμε και μείς, οι τριτοκοσμικοί της ψωροκώσταινας, τα μέσα και την υπομονή να κάνουμε αγωγές για τις λακκούβες, ή τα φρεάτια (που ποτέ δεν καταφέρνουν να ευθυγραμμιστούν με το οδόστρωμα, ή κάτω ή πάνω θα είναι, τα άτιμα!) στους δρόμους της Κατερίνης. Θα ξημεροβραδιάζονταν σύσσωμη η διοίκηση στα δικαστήρια.
Και κει δεν μπορούσαν να πουν, ενώπιον δικαστή, «άμα θέλετε να κάνετε ράλι να πάτε στο Μόντε Κάρλο!»,όπως είχε παλιότερα δήμαρχος τις της πόλης σε δημότη που ζητούσε αποζημίωση γιατί είχε σπάσει ο άξονας του αυτοκινήτου του σε ‘ένα δρόμο που έβριθε από λακκούβες.
