Μετά από έναν μήνα με έντονη παρουσία στο διαδίκτυο, με μπανεράκια και αναρτήσεις σε πολύ αξιόλογα ιστολόγια και μετά από επιμονή και κόπο καταφέραμε στις τρείς πρώτες μέρες να έχουμε 250 ανθρώπους το απόγευμα και καθημερινή 24ωρη παρουσία στην πλατεία συντάγματος. Και δεν είμαστε (μόνο) αγανακτισμένοι.
Είμαστε αποφασισμένοι.
Την τρίτη μέρα, κάποια στιγμή σταμάτησαν πάνω στο...
πεζοδρόμιο δύο μηχανές της ομάδας Δίας. Μας την πέσανε. Σκέφτηκα. Ο διας κατέβηκε από τη μηχανή, με ρώτησε που είναι το βιβλίο, του το έδειξα με μια ανόητη γκριμάτσα και υπέγραψε εν μέσω χειροκροτημάτων από τον κόσμο που μαζεύτηκε γύρω του. Η γραπτή περιγραφή των συναισθημάτων θα αδικούσε την εμπειρία.
Ανάμεσα σους 300, συγκαταλέγονται πολύ αξιόλογα άτομα, που κινούνται σε όλα τα επίπεδα μορφωτικά, οικονομικά, ταξικά, επαγγελματικά, πολιτικών πεποιθήσεων και είναι ενωμένα. Ηταν μαζί μας ο Λουκάς ο νεοδημοκράτης, ο Αποστόλης ο αναρχικός, ο Θωμάς ο συνεναιτικός, η Στεφανία η ακράτητη, ο Παναγιώτης ο κανέναπρόβλημα, ο Ιορδάνης ο ασταμάτητος, η Μαρία η παθιασμένη, το άυπνο κορίτσι, ο Μάνος ο οργανωμένος και τόσοι άλλοι. Ενα κοινό μας χαρακτηριστικό είναι ότι όλοι μας είμαστε Ελληνες. Είμαστε πολίτες αυτής της πατρίδας, είμαστε αποφασισμένοι να επιμείνουμε μέχρι τέλους.
Είμαστε αποφασισμένοι. Και έχουμε αιτήματα. Δίκαια αιτήματα. Ζητάμε δημοκρατία και ισονομία. Και δεν είναι το μυαλό μας θολό. Σκεφτόμαστε καθαρά και εστιάζουμε στο σκοπό. Θέλουμε δημοκρατία.
Δημοκρατία = να ψηφίζεις τις αποφάσεις = δημοψήφισμα.
άρα ζητάμε δημοψήφισμα.
Με τι αιτήματα; Τα λιγότερα δυνατά. Αυτά που συμφωνούν όλοι οι Ελληνες. Ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Μέσα μας ξέρουμε ότι η δημοκρατία είναι το μόνο σύστημα που θα εξασφαλίσει μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας.
Για να σταματήσουμε την μπουλντόζα ζητάμε δημοψήφισμα για:
- Την αναγνώριση ή μη του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης - που και νομικά είναι άκυρες λόγω του αριθμού των βουλευτών που τις υπέγραψαν.
- Την αναγνώριση η μη του επαχθούς χρέους. Δημόσια τοποθέτηση επιστημόνων, από δύο πλευρές (αντιμνημονιακή - μνημονιακή) με ίσο χρόνο προβολής στην τηλεόραση και απαγόρευση να συζητάται το θέμα σε άλλα παράθυρα. Η αντιμνημονιακή πλευρά θα περιλαμβάνει κατ' ελάχιστο τον Δ. Καζάκη και τον Κ. Λαπαβίτσα.
Αιτήματα "για να τελειώσουμε με όλα αυτά" και "να μην ξαναγίνουν τα ίδια" και "δε θέλω άλλη γενιά του πολυτεχνείου" :
- Αλλαγή πολιτικού συστήματος. Να γίνουν προτάσεις σαν αυτήν και να αποφασίσουμε με δημοψήφισμα.
Αιτήματα του Ελληνικού λαού:
- Εφαρμογή ΑΟΖ στο αιγαίο.
Επειδή τα αιτήματα μας είναι δίκαια, πάρα πολλά ιστολόγια φιλοξενούν banner με σύνδεσμο στους 300. Τα 250 άτομα, αν δει κανείς ότι ήταν ένα κάλεσμα από το διαδίκτυο μόνο (το κατοχικό μας ραδιόφωνο) είναι τεράστιος άθλος.
Το γεγονός ότι όλοι ήταν διατεθειμένοι να περνάνε κάποιες ώρες στο Σύνταγμα, στερώντας τις από την οικογένεια τους, τη δουλειά τους, τους φίλους τους, την ξεκούραση, είναι αυτό που το κάνει ακόμα πιο ηρωϊκό.
Την τετάρτη ήρθε η παλίροια.... Οι "αγανακτισμένοι", (το όνομα δε μου άρεσε καθόλου απο την αρχή) εμφανίστηκαν τη δευτέρα στο φέησμπουκ. Ολοι τρελάθηκαν που "τόλμησε κάποιος να σβήσει τη σελίδα" λες και θα ήταν η πρώτη φορά που κάποιος έσβηνε μια σελίδα στο φέησμπουκ, το έπαιξαν όλα τα κανάλια, έγραψαν γι αυτό οι εφημερίδες και έγινε χαμός...
Πλημύρισε η πλατεία, η πανεπιστημίου μέχρι την ομόνοια, στην άλλη μεριά μέχρι όπου έφτανε το μάτι σου, στην πλατεία στο πάρκο, στους κάθετους δρόμους, παντού. Το όνειρο έγινε πραγματικότητα...
Κι όμως κάτι δεν μου άρεσε...
Το κάλεσμα των αγανακτισμένων δεν ήταν κάλεσμα απο το λαό. Ηταν κάλεσμα του συστήματος.
Το έπαιξαν όλες οι τηλεοράσεις, οι εφημερίδες, όλα τα όργανα του συστήματος.
Αλλά γιατι να βγάλει το σύστημα τώρα τον κόσμο στο δρόμο;
Σκέφτομαι διάφορα πράγματα, μερικά από τα οποία με τρομάζουν και δε χρειάζεται να γραφτούν εδώ.
Το θέμα είναι ότι ο κόσμος είναι έξω στο δρόμο. Και αυτό είναι το σημαντικό. Η επιχείρηση καπελώματος όμως που το αναθεματισμένο σύστημα ξέρει τόσο καλά να κάνει, έχει ήδη ξεκινήσει. Ηδη, τόσο στην Αθήνα, όσο και στη Θεσσαλονίκη, άρχισαν να εμφανίζονται οι γνωστοί αριστερόσκυλοι για να καπηλευτούν το χάπενινγκ. Τα μανιφέστο και τα αιτήματα έγιναν συριζόχαρτα. Ηδη.
Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει με τους 300Ελληνες. Διότι οι 300 Ελληνες, έχουν έναν σκοπό. Συγκεκριμένο. Ενα φάρο να τους καθοδηγεί. Ζητάνε τα αυτονόητα. Δημοκρατία και ισονομία. Ζητάνε δημοψήφισμα για συγκεκριμένα θέματα. Και αυτός ο σκοπός είναι κλειδωμένος. Δεν αλλάζει. Κανείς δεν μπορεί να καπηλευτεί την κίνηση των 300. Είναι ακαπήλευτη. Κωλοσύστημα σου τη φέραμε. Και επίσης οι 300, έχουνε πρόσωπα. Είμασταν εκεί. Στο σύνταγμα. Οποιος ήρθε, μας γνώρισε. Εχουμε στο σάϊτ κινητό τηλέφωνο. Στο όνομα του Θωμά. Υπάρχει συγκεκριμένη επιτροπή που αποτελείται από 6 απο τους 300 που ήταν στο Σύνταγμα στις 22 ΜΑΗ, η οποία έχουμε συμφωνήσει ότι δεν αλλάζει. Και ότι όταν και αν επιτευχθεί ο σκοπός θα διαλυθεί.
Το γεγονός ότι ο κόσμος είναι στο δρόμο, είναι μια ευκαιρία. Να τους κάνουμε την έκπληξη. Από εκεί που δεν το περιμένουνε. Αρκεί να πιστέψουμε ότι όλοι μαζί μπορούμε. Και να αποκτήσουμε έναν σκοπό. Να κυνηγήσουμε ένα στόχο. Ιερό. Μια κοινωνία σε ένα κράτος όπου θα εφαρμόζεται δημοκρατία και ισονομία. Να αποκτήσει ένα όραμα ο Ελληνικός λαός. Μιας Ελλάδας δυνατής και ενωμένης. Να τους δείξουμε ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.
Τα σχέδια της νέας τάξης είναι μάλλον ζοφερά και θλίβομαι αφάνταστα όταν σκέφτομαι τι Ελλάδα θα παραδώσω στα παιδιά μου. Δεν ξέρω αν προλαβαίνουμε. Νομίζω πως προλαβαίνουμε. Ομως δεν έχουμε πολύ χρόνο. Πρέπει ο Ελληνικός λαός που τώρα άρχισε να ξυπνάει (το δαχτυλάκι του χεριού κούνησε αλλά δεν πειράζει, κάτι είναι κι αυτό), να βρει έναν φάρο για να συσπειρωθεί και να ενώσει τις δυνάμεις του για να αντιμετωπίσουμε αυτό που έρχεται.
Ο Ελληνικός λαός έχει νομίζω στο πλευρό του ολόκληρη την αστυνομία (πλην της ανώτατης ηγεσίας), το στρατό (πλην επίσης), και τους Ελληνες πολίτες που αντιλαμβάνονται ότι η Ελλάδα είναι το σπίτι μας και ότι είμαστε όλοι συνέταιροι.
