Η μανούλα του η καλή εξακολουθεί να θεωρεί το γιο της και νυν σύζυγό σου κανακάρη της και νιώθει πως πρέπει να τον φροντίζει και να τον προσέχει χωρίς διακοπή. Του αγοράζει εσώρουχα (...), του χτενίζει τα μαλλιά, του βουτάει το πουκάμισο να το «πατήσει» λιγάκι με το σίδερο και άλλα τέτοια τρυφερά (και τόσο μα τόσο ενοχλητικά).
Ναι η συμπεριφορά της -όσο και αν προσπαθείτε να καταλάβετε και τη δική της πλευρά, να σεβαστείτε το ότι νιώθει πως χάνει το γιόκα της κλπ κλπ- είναι εξοργιστική αλλά δεν είναι δική σας δουλειά να την κάνετε να σταματήσει.
Ο μόνος που μπορεί -και οφείλει- να της υποδείξει πως οι κινήσεις της είναι ενοχλητικές και να την κάνει να σταματήσει είναι το παιδί της. Που δεν είναι πια παιδί αλλά αρκετά μεγάλος ώστε να της εξηγήσει πως είναι πλέον ικανός να επιμεληθεί άνευ της βοήθειάς της τη γκαρνταρόμπα του, να χρησιμοποιήσει τη χτένα και να σιδερώσει κιόλας αν χρειαστεί.
Η δική σας δουλειά είναι να του εξηγήσετε (όσο πιο ευγενικά γίνεται δεδομένου του ότι τα νεύρα σας είναι τσατάλια) πως πρέπει να της τα εξηγήσει όλα αυτά (αν δεν το καταλαβαίνει μόνος του). Αλλιώς, να του πείτε, θα τον πνίξετε με τον ομφάλιο λώρο που ακόμα διατηρεί.
