τα χρόνια της εξορίας. Σήμερα και αύριο θα σας εμπιστευτώ για πρώτη φορά τις προσωπικές και φιλικές στιγμές που είχα πριν δυο χρόνια, όταν όλοι παλεύαμε για να βγάλουμε τον Γιώργο πρωθυπουργό. Και τελικά, όπως ξέρετε, το καταφέραμε.
Εγώ ήμουν σίγουρος για την νίκη του Γιώργου. Πίστευα σε αυτόν, πίστευα στις ιδέες του, στα οράματά του. Είχα μάλιστα συμβάλει και με την εμπειρία μου, στην επικοινωνιακή στρατηγική της νίκης. Μαζί με τον Πωλ τον Γερουλάνο, είχαμε επιμεληθεί το περίφημο τηλεοπτικό σποτ, που έδειχνε τον Γιώργο να ετοιμάζεται στα παρασκήνια και να ανεβαίνει στην εξέδρα. Το θυμόσαστε. Είναι αυτό που κατέληγε με το περίφημο «Πάμε», που είχε πει ο Γιώργος.
Το «πάμε», αυτό αρχικά δεν ήταν στο σενάριο, που είχαμε γράψει με τον Πωλ. Αλλά κάποια στιγμή μετά τα πολύωρα γυρίσματα, λέει ο Πωλ προς εμένα. «Δεν πάμε να τσιμπήσουμε κάτι, εδώ γύρω και συνεχίζουμε μετά;».
Ήμασταν, στο πλατό 14 ώρες και είχαμε κάνει περίπου 80 δοκιμαστικά, μέχρι να βρούμε το σωστό. Την μία δεν φαίνονταν καλά τα μανικετόκουμπα του προέδρου, την άλλη ξεχνούσε τα λόγια του, την τρίτη κοιτούσε άλλες κάμερες, την τέταρτη αντί για κάμερα κοίταγε, μια κρεμάστρα. Την είχε μπερδέψει με κάμερα, γιατί όπως έλεγε, «ήταν ίδιες». Να την κοιτάει και να της λέει, ότι «είναι αποφασισμένος να παλέψει για να αλλάξει την Ελλάδα» και άλλα τέτοια. Όταν τα έλεγε προς τις πραγματικές κάμερες, έχανε τα λόγια του, όταν τα έλεγε προς την κρεμάστρα, ήταν άψογος. Έτσι λοιπόν, για να λυθεί το πρόβλημα, αποφάσισα, και του έβαζα δίπλα στην κάμερά του, την κρεμάστρα. 15 ώρες γυρίσματα, 15 ώρες ο πρόεδρος μιλούσε στην κρεμάστρα.
Η πρόταση του Πωλ, για φαγητό ήρθε, λοιπόν, στην κατάλληλη στιγμή. Γυρίζω προς τον πρόεδρο και του λέω: «πρόεδρε ο Πωλ λέει να πάμε για φαγητό, εσύ τι λες;». Ο πρόεδρος γυρίζει το σώμα του προς το μέρος μου, ανασηκώνει το κεφάλι του, με την γνωστή του αποφασιστικότητα και λέει, «ΠΑΜΕ». Στο στούντιο επικράτησε για ελάχιστα δευτερόλεπτα νεκρική σιγή και αμέσως μετά όλοι ξεσπάσαμε σε χειροκροτήματα.
Ο πρόεδρος, χειροκροτούσε και αυτός μην καταλαβαίνοντας τι είχε συμβεί, ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς την κρεμάστρα. Ο Πωλ, έξαλλος από χαρά να φωνάζει «αυτό είναι, αυτό είναι. Θα το κρατήσουμε, ήταν τέλειο».
Έτσι λοιπόν το περίφημο ΠΑΜΕ του Γιώργου, που στην διαφήμιση, δηλώνει την αποφασιστικότητά του να πάει με τους Έλληνες μπροστά, δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά η αποφασιστικότητά του να ΠΑΜΕ για φαγητό.
Βέβαια πρέπει να πω εδώ, ότι το ίδιο βράδυ, σε σύσκεψη που είχαμε ο Πωλ, πρότεινε, το Πάμε αυτό, να το έλεγε ο πρόεδρος στα αγγλικά, για να συμβολίζαμε τον διεθνή προσανατολισμό της πολιτικής μας. «Το, let’s go, νομίζω θα ήταν καλύτερο», είπε ο Πωλ, αλλά, ο πρόεδρος, η μητέρα του Μαργαρίτα και κυρίως εγώ, ήμασταν αντίθετοι.
«Τίμιος, έχει ντίκιο», είπε η μητέρα του Γιώργου, προσθέτοντας, «προτυπουργκό Ελλάντα είναι ντεν μπορεί μιλά Αγγλικά, τουλάκιστον ντιμοσια». Είχε δίκιο η πρωθυπουργομήτωρ Μαργαρίτα, με την οποία πρέπει να σας πω ότι είχαμε άριστες σχέσεις. Την θαύμαζα πάντα, κυρίως για την αμεσότητα των απαντήσεών της. «Είναι έτοιμος ο Γιώργος για να γίνει πρωθυπουργός;», την είχα ρωτήσει μερικές μέρες, πριν τις εκλογές, σε μια περιοδεία μας στο Περιστέρι. «Όχι βέβαια», μου είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια. «Γιατί», την ρώτησα ξαφνιασμένος. «Γιατί ο Γιώργος δεν είναι έτοιμος για τίποτα», μου απαντά, «ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι. Μάνα του είμαι και ξέρω», πρόσθεσε χαμογελώντας.
«Μα τι πάει να κάνει τότε;», ρωτάω πανικόβλητος. «Ότι έκαναν και οι προηγΚούμενοι» μου λέει. Και ρίχνοντας μια πασμίνα στους ώμους της συμπλήρωσε, «Μην ανησυκείς, μπορεί Γκιώργκος να μην είναι έτοιμος για προτυπουργκός, αλλά Ελληνικός λαός είναι έτοιμος, για να τον έχει πρωτυπουργκός. Αυτό μόνο φτάνει».
