Hεφηβική ομάδα του Πιερικού Αρχελάου
πρωταθλήτρια της ΕΚΑΣΚΕΜ
Το μέλλον του πιερικού μπάσκετ που είναι η εφηβική του ομάδα –και ακολουθεί η παιδική- έδειξε στον κυριακάτικο τελευταίο αγώνα του πρωταθλήματος της ΕΚΑΣΚΕΜ τη σοβαρή δουλειά που γίνεται σε όλα τα επίπεδα του Πιερικού Αρχελάου.
Με τη νίκη της με 59-54 επί του ΑΟΚ Βεροίας στέφθηκε πρωταθλήτρια της Κεντρικής Μακεδονίας για την αγωνιστική περίοδο 2011-2012 και συνεχίζει με τη συμμετοχή της στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που θα διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη το διάστημα των διακοπών του Πάσχα.
Το πείσμα με το οποίο αγωνίστηκαν οι έφηβοι, η ποιότητα στο αγωνιστικό μέρος και η θέληση για τη διεκδίκηση του τίτλου, ήταν τα στοιχεία που συνετέλεσαν τόσο στην επάξια κατάκτηση του τίτλου, όσο και στη διατήρηση της ιστορίας για το πιερικό μπάσκετ που το θέλει πάντα ανοδικό.
Διαιτητές ήταν οι κ.κ. Σταύρος Ευφραιμίδης και Κώστας Ταρενίδης οι οποίοι «σφύριξαν» υποδειγματικά και απέδειξαν ότι αυτές είναι διαιτησίες που αρμόζουν σε παιχνίδια με ιδιαίτερη βαρύτητα.
Τα δεκάλεπτα: 18-18, 31-25, 46-37, 59-54.
Οι συνθέσεις:
ΣΦΚ Πιερικός Αρχέλαος(Χαζηιωάννου-Δαμαλής): Φακοπουλίδης 18(2), Ταμουρίδης 14(2), Μπίλας 2, Αναγνώστου 3, Παπαδόπουλος 16, Μπούσιος, Γαζέτης, Χερβατίδης, Κοντσές 6, Βαρδακώστας, Σφήκας, Τσιμήτρης.
ΑΟΚ Βέροιας (Γεωργιάδης): Καπνάς 6, Γαλλής 4, Ριτζλέος, Χατζηγεωργίου, Διάκου 24(3), Σιδέρης, Χρύσης, Γεωργίου 8, Μπαρμπαρούσης 12.
● Μετά το τέλος του αγώνα, οι προπονητές του Πιερικού Αρχελάου έκαναν τις παρακάτω δηλώσεις:
Στέλιος Χατζηιωάννου: «Η κατάκτηση του πρωταθλήματος της ΕΚΑΣΚΕΜ από τους εφήβους για μας είναι μια σημαντική επιβράβευση για τους κόπους μας και την προσπάθεια μας, όχι μόνο της φετινής χρονιάς, αλλά και των προηγούμενων ετών που η ομάδα δεν βγήκε πρώτη αλλά δούλευε στο ίδιο επίπεδο. Φυσικά η χρονιά δεν τελείωσε και από την επόμενη μέρα, εκμεταλλευόμενοι τον ενθουσιασμό μας, πρέπει να ξεκινήσουμε την προετοιμασία μας για την ημιτελική φάση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος, όπου ο βαθμός δυσκολίας θα είναι πολύ υψηλότερος».
Γιάννης Δαμαλής: «Συγχαρητήρια στα παιδιά. Βγήκαμε πρωταθλητές σε όλη την Κεντρική Μακεδονία και τώρα συνεχίζουμε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Η επιτυχία των εφήβων μας δείχνει ότι εκτός από την αντρική ομάδα, ο σύλλογος προσπαθεί για το καλύτερο και για τα παιδιά των ακαδημιών του και η δουλειά θα αρχίσει να φαίνεται όσο περνάει ο καιρός. Σε μία χώρα που δε δίνει κανένα προνόμιο σε όσους αθλούνται και δεν εννοώ χρηματικό, σε μία κοινωνία που αντί να ενθαρρύνει τα παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, αντιθέτως τα αποθαρρύνει, οι αθλητές μας προπονούνται καθημερινά δίνοντας την ψυχή τους σ' αυτό που κάνουν, θυσιάζοντας κάποιες φορές την έξοδό τους και κάνοντας υπερπροσπάθεια για να προλάβουν και σχολείο και προπόνηση, καθώς πολλοί από αυτούς είναι στη Β΄ και στη Γ΄ λυκείου. Η ερώτησή μου είναι μία: Στην Αμερική, αλλά και σε πολλές χώρες, δίνονται υποτροφίες από πανεπιστήμια στους καλύτερους αθλητές με στόχο ο αθλητής να μπορέσει να μορφωθεί συγχρόνως και όταν φτάσει στην ηλικία που δεν θα μπορεί να αγωνιστεί σε επαγγελματικό επίπεδο ή πιθανόν τραυματιστεί ,να έχει κάτι στα χέρια του το οποίο το έχει σπουδάσει και να μπορέσει να εργαστεί πάνω σ' αυτό. Στη δική μας χώρα δεν έχουν τεθεί καν οι βάσεις για κάτι τέτοιο, ωστόσο υπήρχαν κάποια πριμ (μόρια) τα οποία έδιναν σε αθλητές με παγκόσμιες και ευρωπαϊκές επιτυχίες. Και αυτά καταργήθηκαν. Ένας αθλητής που βρίσκεται καθημερινά ακόμη και έξι ώρες μέσα στο γήπεδο και το γυμναστήριο, αγαπά αυτό που κάνει, έχει ταλέντο και είναι ευτυχισμένος, εκπροσωπεί τη χώρα του και την κάνει περήφανη, ένας τέτοιος αθλητής δεν αξίζει να πριμοδοτηθεί; Δεν του αξίζει μία θέση στο πανεπιστήμιο και αν το αξίζει και διαβάσει να πάρει και το πτυχίο του; Πως μπορεί να αξιολογείται με τον ίδιο τρόπο με κάποιον που έχει αφιερωθεί αποκλειστικά στο διάβασμα και δεν ασχολείται με τον αθλητισμό – πρωταθλητισμό; Είναι ισότιμη αυτή η αξιολόγηση; Ή μήπως να σταματήσει να αθλείται και να κάτσει να διαβάσει;Δεν περιμένουμε απάντηση ούτε λύση. Θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, γιατί αυτό είναι το νόημα της ζωής, να κάνεις αυτό που αγαπάς ακόμη και όταν δεν σε βοηθάει κανείς γιατί έτσι περνάς καλά και είσαι ευτυχισμένος».
