Η ιδέα ήταν απλή και σχετικά εύκολη στην εφαρμογή. Τι προέβλεπε; Προσλαμβάνουμε έναν αριθμό δικηγορικών εταιριών, οργανωμένων και επιχειρησιακών, και τους αναθέτουμε το δύσκολο έργο της συγκέντρωσης στοιχείων που... αφορούν σε μεγάλους οφειλέτες του δημοσίου.
Γιατί στις εφορίες μπορεί να υπάρχει η διάθεση, αλλά: α) δεν υπάρχουν τα μέσα για να γίνει αυτό (πχ, το απαραίτητο ανθρώπινο δυναμικό, οι σύγχρονοι υπολογιστές και όχι μόνο) και β) δεν υπάρχει ο υπέρ - πολύτιμος χρόνος, που απαιτείται για να υλοποιηθεί μια τόσο σύνθετη πρωτοβουλία.
Στις ΔΟΥ όλοι είναι πνιγμένοι, από το πρωί έως το βράδυ, μέσα στην ατελείωτη χαρτούρα. Σκέφτηκαν λοιπόν οι δανειστές μας: «Κι αν το έργο αυτό το αναθέταμε σε τρίτους; Αν αναλάμβαναν δικηγορικές εταιρίες να ψάξουν και να βρουν καταρχάς τους οφειλέτες, να καταγράψουν την εμφανή - αλλά και κυρίως την αφανή - περιουσιακή τους κατάσταση και να χρησιμοποιήσουν όλα τα ένδικα μέσα για να εισπράξουν τα οφειλόμενα, όλα δεν θα ήταν καλύτερα;».
Η απάντηση ήταν «σαφώς». Υπό μια αίρεση: «Ποιος θα πληρώσει όλο αυτό το κόστος;». Γιατί, μετρήθηκε κι αποδείχθηκε μεγάλο, αν και απροσδιόριστο. Κι επειδή ως γνωστόν λεφτά δεν υπάρχουν, το ΥΠΟΙΚ στράφηκε στους ...δανειστές για δανεικά.
Γνωστό όμως είναι επίσης ότι αυτοί οι τελευταίοι δεν θέλουν ούτε να ακούν αυτή την «καταραμένη» λέξη. Κι έστριψαν δια του αρραβώνος. Τι είπαν δηλαδή: «Θα οργανώσουμε το υπάρχον σύστημα, έτσι ώστε να αναγκάσουμε όσους χρωστούν να πληρώσουν».
Μόνο που δεν υπολόγισαν ότι: α) οι οφειλέτες έχουν αποκτήσει τεράστια εμπειρία, για να πέφτουν σε τέτοιες παγίδες και β) οι υπάλληλοι που θα πρέπει να αναλάβουν το έργο είναι είτε ...βετεράνοι εφοριακοί, που δεν συγκινούνται εύκολα από υψηλούς στόχους ή νεόφερτοι από άλλες υπηρεσίες, που δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα τους μιλάνε.
Αυτοί ήξεραν να «απογειώνουν» αεροπλάνα της Ολυμπιακής. Όχι να πιάνουν επ΄ αυτοφόρω οφειλέτες του δημοσίου ...
