Δημόσιο η Ελένη Μενεγάκη. Ενας φωτογενής αποτροπιασμός ξεχείλισε από την οθόνη των κουτσομπολίστικων επιθεωρήσεων για να αποκτήσει γρήγορα τη σαρωτική ένταση ενός τυφώνα. Πώς είναι δυνατόν; Η ακριβοπληρωμένη, με τα «χρυσά συμβόλαια», με την περιουσία, με τη χλιδάτη ζωή να εισπράττει από το φτωχό ελληνικό Δημόσιο περί τις τρεις και κάτι χιλιάδες ετησίως ως επίδομα! Ο καταδικαστικός λόγος περίσσεψε, αλλά βρέθηκαν και υπερασπιστές. Το δικαιούται; Ναι.
Αρα το παίρνει. Τελεία. Μήπως αν δεν το πάρει θα βοηθήσει άλλους; Στη «μαύρη τρύπα» θα πάει. Παθιασμένη η υπερασπιστική αγόρευση της Ελεωνόρας Μελέτη: και πού ξέρουμε αν δεν τα παίρνει η Μενεγάκη για να τα δώσει σε μια φτωχή οικογένεια; Μάλιστα! Είναι γνωστή άλλωστε η ευαισθησία και το φιλανθρωπικό πνεύμα που επικρατεί στις «βασιλικές αυλές», στις οποίες έγινε και η ίδια επισήμως δεκτή πέρυσι άλλωστε, με την πρόσκλησή της στον μενεγάκειο καφέ. Τι στιγμές και εκείνες! Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου ήρθε και η γεφύρωση των μελετειομενεγάκειων «διαφορών» και δέσαμε. Με το δίκιο της επομένως και η Ελεωνόρα να αγωνίζεται να συγκρατήσει τον μύθο. Πάνω που εισήλθε στον «βασιλικό θίασο» θα καταργηθεί η βασιλεία;
Τραγέλαφος; Δεν αρκεί ως έννοια να περιγράψει αυτό που εξακολουθούμε να ζούμε σε αυτό τον τόπο, σαν να μην συμβαίνει τίποτε γύρω μας. Γιατί χάρη στις τηλεοπτικές κάμερες συναντηθήκαμε με το βαθύτερο Είναι μας και έκτοτε τελούμε σε κατάσταση αφασικού ξεκαρδίσματος. Κάτι ο ένας «είμαι πολιτικός κρατούμενος... του συστήματος» (δήλωση του αλλοτινού μεγαλοπαράγοντα του ποδοσφαίρου Μάκη Ψωμιάδη την ώρα τη σύλληψής του), κάτι η τηλεπερσόνα - σύμβολο του αλλοτινού ευημερούντος έθνους, που ως λένε οι ερευνήσαντες το ζήτημα, παίρνει επίδομα πολύτεκνης κι ας μη φτάνει ούτε για τα πουρμπουάρ του κομμωτηρίου της δεν υπάρχει επιστήμη να μας μελετήσει και ας σήκωνε τα χέρια ψηλά.
Κάποτε η αλήθεια ξεσπούσε σαν μια αποκάλυψη, σαν ένα σκάνδαλο που ερχόταν αιφνιδίως στο φως και προκαλούσε κρίση στις ευαίσθητες συνειδήσεις του τύπου «πώς μπορώ να ζω αμέριμνα, όταν συμβαίνει το τάδε έγκλημα...», π.χ. βόμβες ναπάλμ σκοτώνουν γυναικόπαιδα στο Βιετνάμ ή οι μεταλλευτικές εταιρείες στο Κονγκό διαπράττουν εγκλήματα εις βάρος του λαού κ.λπ., κ.λπ.
Τότε ακόμη το τηλεοπτικό βασίλειο της άμετρης προβολής κάθε υποπερίπτωσης και ατομικού σκανδάλου δεν είχε εξαντλήσει και το τελευταίο απόθεμα κοινής λογικής σε οπερέτες ηθικοπλαστικής επιχειρηματολογίας και ιδεολογικοσυναισθηματικού αχταρμά. Ούτε υπήρχε τέτοια εξοικείωση με τη βαρβαρότητα, ώστε να εξωθηθεί στη σφαίρα της γελοιότητας ακόμη και κάθε απόπειρα αντίστασης της εχέφρονος σκέψης.
Κατόπιν αυτών ας αναγνωρίσουμε ότι ο εθνικός τηλεδιάλογος που ξέσπασε περί της «ηθικής ορθότητας» του να εισπράττει η Μενεγάκη επίδομα από το φτωχό Δημόσιο ανέδειξε την πληθώρα των παραμέτρων που έχει το ζήτημα. Κατ' αρχήν επιβεβαιώνεται ότι παραμένει ακλόνητο το μοντέλο, στο οποίο οφείλει την επιβίωσή του ο κόσμος των αμέριμνων καταναλωτών του περιττού, ότι δηλαδή, η άνοδος και η πτώση των ειδώλων του παραμένει θέαμα φαντασμαγορικό.
Απ' την άλλη, κυρία πολύτεκνη, εμφανισθείσα σε τηλεπαράθυρο της εκπομπής «Οσο υπάρχουν άνθρωποι» (Alter) έδωσε δίκιο στην πολύτεκνη μάνα, που αφού γεννάει παιδιά που θα πάνε φαντάροι δικαιούται αυτά που ο νόμος ορίζει.
Μπορεί θαυμάσια να ακολουθήσει και συζήτηση περί του μενεγάκειου δικαιώματος στη μυστικότητα των «προσωπικών δεδομένων», οπότε να το το επιχείρημα ότι γίνεται το θύμα ενός συστήματος - και μήπως εντέλει είναι μια «πολιτικά διωκόμενη»; Πολύ θέλει;
