Αυτό από μόνο του είναι αρκετά «ύποπτο». Αν το φαινόμενο αυτό εξακολουθήσει και οι «άλλοι», εκείνοι που μας δανείζουν, δεν είναι αθεράπευτοι φιλέλληνες, τότε ίσως αναθεωρήσουν και σκεφτούν ότι το...ήταν τυχαία ή όχι, αλλά το βέβαιο είναι ότι στον σύγχρονο κόσμο μας τα λάθη δεν συγχωρούνται.
Αν κάποιος, λοιπόν, θεωρεί ως δεδομένη την δανειακή σύμβαση, ας αναθεωρήσει την άποψή του. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με ένα πιθανό ατύχημα στην εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής. Το ίδιο αποτέλεσμα μπορεί να έχει και μία άλλη επιλογή της Ιστορίας: Η εξάπλωση της κρίσης στην Ευρώπη...
Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται το κλειδί της υπόθεσης για την ίδια την Ευρώπη. Οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης θα έχουν να επιλέξουν μεταξύ της διάλυσης και της έκδοσης του ευρωομολόγου. Κι όσοι βιάζεστε να πείτε ότι το ευρωομόλογο καθίσταται έτσι αναπόφευκτη επιλογή, κρατήστε μία μικρή επιφύλαξη.
Πριν το ξέσπασμα του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου δεν φαινότανε φυσιολογικό να οδηγηθούμε στην αιματοχυσία. Αντίθετα, οι περισσότεροι διανοούμενοι πίστευαν ότι ο πολιτισμένος κόσμος θα κατόρθωνε να βρει λύσεις στα προβλήματά του. Κάνανε λάθος. Ή καλύτερα δεν έκαναν όσα έπρεπε να κάνουν για να βρουν λύσεις.
Από την πρώτη στιγμή είχαμε επισημάνει ότι η κρίση δεν ήταν ελληνική υπόθεση. Δεν είναι ότι εμείς είμαστε οι έξυπνοι και το αντιλαμβανόμαστε και οι άλλοι (στην προκειμένη περίπτωση οι Γερμανοί) είναι οι βλάκες και δεν το καταλαβαίνουν. Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε διαφορετική οπτική. Και δεν βλέπω τι είναι εκείνο που θα μας κάνει να έχουμε όλοι την ίδια οπτική και να συμφωνήσουμε στο ευρωομόλογο. Αν ήταν τόσο εύκολο θα το είχαμε ήδη κάνει...
