Τα νέα μέτρα ανακοινώνονται όπου νάναι.
Μπορεί να διαφέρουν λίγο ή πολύ από όσα έχουν διαρρεύσει αλλά η κατεύθυνση στην οποία κινούνται είναι γνωστή. Θα γίνει ένα ακόμη βήμα προς την εσωτερική υποτίμηση της χώρας. Άδικο ή δίκαιο, είναι απαραίτητο για την ...
είσπραξη της επόμενης δόσης και την παραμονή της χώρας στο ευρώ, με ότι αυτό συνεπάγεται. Εκείνο που έχει την μεγαλύτερη σημασία τώρα, είναι η επόμενη μέρα. Με μια κοινωνία στα όρια της έκρηξης και ένα μεγάλο κομμάτι του Λαού κυριολεκτικά να μην μπορεί να επιβιώσει, οι προοπτικές μοιάζουν δυσοίωνες και το μέλλον εμφανίζεται κατάμαυρο. Η κυβέρνηση έχει μπροστά της δύο κρίσιμους στόχους εκ των οποίων θα πρέπει να επιτύχει τουλάχιστον τον ένα, αν θέλει τους επόμενους μήνες να μείνει όρθια τόσο αυτή (πράγμα γενικά όχι και τόσο σημαντικό) όσο κυρίως η χώρα (πράγμα κρίσιμο και απαραίτητο για την διάσωση του Έθνους).
Ο πρώτος στόχος είναι η Ανάπτυξη! Ποταμοί μελάνης έχουν χυθεί, χιλιάδες συζητήσεις έχουν γίνει, μυριάδες αναφορές και εξαγγελίες έχουν αναπεμφθεί από τα πιο επίσημα χείλη, αναλύοντας, προσδοκώντας, ελπίζοντας, δίνοντας υποσχέσεις για την πολυπόθητη αυτή λέξη. Βέβαια, τίποτε χειροπιαστό ακόμη δεν φάνηκε προς αυτή την κατεύθυνση. Όλα αυτά, έχουν μείνει κενά γράμματα, φρούδες ελπίδες, υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Η Ανάπτυξη, η πολύφερνη αυτή νύφη, απαιτεί αρχικά, μια γερή «προίκα» μετρητών (κεφάλαια), που προς το παρόν δεν είναι ορατά στον ορίζοντα και έπειτα, μια γενναία και σαρωτική δόση διαρθρωτικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων της χώρας, που θα πάρει χρόνο για να πραγματοποιηθεί και θα συναντήσει τη λυσσαλέα αντίδραση όσων θίγονται από αυτές. Η Ανάπτυξη λοιπόν, είναι ένας στόχος σωστός και απαραίτητος, όμως, αφενός δεν μπορεί να προσφέρει άμεση ανακούφιση στον χειμαζόμενο πληθυσμό, αφετέρου έχει πολλά προαπαιτούμενα, αρκετά από τα οποία δεν είναι καν «στο χέρι» της κυβέρνησης αλλά εξαρτώνται και από τους ξένους.
Ο δεύτερος στόχος είναι η προσπάθεια για ολοκλήρωση επιτέλους της εσωτερικής υποτίμησης, με μείωση των τιμών των αγαθών (κυρίως των εγχώριων) σε ποσοστό τουλάχιστον ίσο με την πτώση των μισθών και ημερομισθίων. Είναι κάτι που ανέμενε κανείς να το κάνει μόνη της η «αυτορρυθμιζόμενη» αγορά αλλά φευ! Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν έγινε αλλά (πράγμα αλλόκοτο υπό τις περιστάσεις που βιώνουμε) παρατηρούνται και πληθωριστικές τάσεις (!) ακόμη και στα αγαθά πρώτης ανάγκης. Αυτό το γεγονός, εξευτελίζει στην πράξη κάθε εγχειρίδιο οικονομίας και αναδεικνύει περίτρανα τις αγκυλώσεις, τις στρεβλώσεις και τις «ιδιαιτερότητες» της ελληνικής οικονομίας που λειτουργούσε μέχρι τώρα προστατευμένη στο «κουκούλι» ενός ιδιόρρυθμου και ανάδελφου «σοσιαλιστικού καπιταλισμού». Αυτός ο στόχος πιστεύω πως είναι απαραίτητο να γίνει η άμεση προτεραιότητα της παρούσας κυβέρνησης, αμέσως μετά την αναγγελία των μέτρων. Χωρίς την επίτευξή του σε σύντομο χρονικό διάστημα, δεν βλέπω με ποιόν τρόπο θα μπορέσει να κρατήσει κλειστό το καπάκι στην κοχλάζουσα χύτρα της κοινωνικής αναταραχής.
Η κυβέρνηση αρχικά, θα χρειαστεί να αναλύσει το φαινόμενο και να επισημάνει τις αιτίες του. “Piece of cake” για τα σαΐνια του Harvard, του Yale και του LSE που στελεχώνουν το οικονομικό επιτελείο. Ακόμη κι εγώ, ένας ταπεινός γραφιάς του αντινιούζ, άμα στύψω την μέτρια «γκλάβα» μου, μπορώ να τους ψιθυρίσω μερικές: δεν λειτουργεί ο υγιής επιχειρηματικός ανταγωνισμός (καρτέλ), θάλλουν ατιμώρητοι οι κερδοσκόποι, υπάρχουν πολλά κλειστά επαγγέλματα, ο έλεγχος από την μεριά του κράτους είναι ανύπαρκτος, το κράτος χρωστά πολλά σε ιδιώτες με συνέπεια να τους στραγγαλίζει οικονομικά και να ρίχνουν τα βάρη στον καταναλωτή μέσω των τιμών, η γραφειοκρατία, η έλλειψη σωστού τραπεζικού συστήματος (άρα και χρηματοδότησης) και η αδράνεια του δημοσίου τομέα «σβήνουν» εν τη γενέσει την μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, η οικονομική αβεβαιότητα εξαφανίζει κάθε διάθεση για νέες επενδύσεις και εμπλουτισμό της αγοράς με νέους, υγιείς «παίκτες» και συγχρόνως, δημιουργεί μια τάση στις υπάρχουσες επιχειρήσεις να «περιχαρακώνονται», αρκούμενες σε μικρότερη κατανάλωση, με μεγαλύτερα περιθώρια κέρδους και τέλος, η ύπαρξη ακόμη αρκετού «λίπους» σε μεγάλη μερίδα των Ελλήνων, που μπορεί και πληρώνει τις αυξημένες τιμές που ζητούν οι εγχώριοι κερδοσκόποι.
Η κυβέρνηση έχει μπροστά της ένα πρόβλημα, που ευτυχώς, είναι εσωτερικό και μπορεί να λυθεί με γρήγορες και αποφασιστικές κινήσεις. Σπάσιμο των καρτέλ, τιμωρία των κερδοσκόπων (φυλακίσεις), άμεσο άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, ένταση των ελέγχων τιμών στην αγορά, αποπληρωμή ή συμψηφισμός των χρημάτων που χρωστά το δημόσιο σε ιδιώτες (με την δεύτερη δόση μόλις εκταμιευτεί αυτό είναι εφικτό), μέτρα για την “fast track” μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, εμπέδωση της αίσθησης σταθερότητας και προσωρινή κρατικοποίηση των τραπεζών μετά την ανακεφαλαιοποίησή τους, ώστε να λειτουργήσουν ως εργαλεία για την εγχώρια επιχειρηματικότητα (με αλλαγή κανόνων λειτουργίας – εύκολα πράγματα αν υπάρχει πολιτική βούληση) και τέλος, η άμεση αναζήτηση πηγών «λίπους» (μεγάλοι μισθοί – συντάξεις, μεγάλη κινητή και ακίνητη περιουσία, κλπ) και εξορθολογισμός τους – πλήρης έλεγχος νομιμότητάς τους. Καιρός να υπάρξουν και κατασχέσεις καταθέσεων και περιουσιακών στοιχείων που αποκτήθηκαν παράνομα κατά το μεγάλο φαγοπότι των τελευταίων 35 ετών. Να γλυτώσουν μονάχα όσα επενδυθούν παραγωγικά εντός της χώρας, με την αίρεση δημιουργίας μόνιμων θέσεων εργασίας και υγιών επιχειρήσεων που θα βοηθήσουν στην ένταση του ανταγωνισμού και στην πτώση των τιμών. Τέλος, εκτός όλων αυτών, ίσως απαιτηθεί η λήψη σκληρότερων και ειδικότερων μέτρων (γιατί όχι και διατίμηση) σε αγαθά απαραίτητα για την ζωή (τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα).
Έχω την αίσθηση πως αν η κυβέρνηση επιτύχει σε αυτόν τον δεύτερο στόχο (που είναι αποκλειστικά στο χέρι της), η κοινωνία θα ανακουφιστεί κάπως. Στο κάτω – κάτω σημασία δεν έχει τόσο πόσα παίρνεις σε ονομαστικό μισθό αλλά τι αγοράζεις με αυτόν. Στον τομέα αυτό, υπάρχου περιθώρια να γίνουν πραγματικά θαύματα. Αρκεί η κυβέρνηση να είναι διατεθημένη να «σπάσει αυγά». Συγκεκριμένα, τα αυγά των κερδοσκόπων, των τραπεζιτών, των καρτέλ, των κλειστών επαγγελμάτων και των παρανόμως πλουτησάντων. Εδώ που φτάσαμε, κάποια αυγά θα πρέπει να σπάσουν. Ας ξεκινήσουμε από αυτά που θα βοηθήσουν την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων να παραμείνουν ζωντανοί. Αν δεν ολοκληρωθεί η εσωτερική υποτίμηση με πτώση των τιμών του καταναλωτή, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην κοινωνική έκρηξη και στην επακόλουθη σχεδόν βέβαιη οπισθοχώρηση της χώρας πολλές δεκαετίες πίσω.
Akenaton
Υ.Γ. Προτείνω εκεί στο Μαξίμου να ξανασκεφτούν το μέτρο εξομοίωσης της τιμής του πετρελαίου θέρμανσης με αυτό της κίνησης. Ακόμη και να το επιχειρήσουν, να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα που θα εξοικονομήσουν από την πάταξη του λαθρεμπορίου, αποκλειστικά για την επιδότηση των φτωχών νοικοκυριών που θα πληγούν από το μέτρο. Ιδανικά, με τα χρήματα αυτά (1 δις λένε), θα μπορούσαν να προσφέρουν πάμφθηνο πετρέλαιο θέρμανσης (κάτω και από 70 λεπτά: 0,7ευρώ Χ 2000 λίτρα Χ 700.000 οικογένειες = 980.000.000 ευρώ ) σε αυτούς που πραγματικά υποφέρουν. Είναι αστείο ολόκληρος κρατικός μηχανισμός με τόσους «οικονομικούς εγκεφάλους» εντός του, να μην μπορεί να εγγυηθεί την σωστή και δίκαιη επιδότηση αυτών που κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς ζεστασιά αυτόν τον σκληρό χειμώνα που έρχεται...
