Η πολιτική σκακιέρα είχε ανέκαθεν παιχνίδια υπόγειων τακτικών. Θυσίες "στρατιωτών"για χάρη του βασιλιά. "Στρατηγούς" που πηγαινοέρχονταν στα κομματικά παλάτια και πηδούσαν με..
εναλλακτικές κατευθύνσεις είτε στο μαύρο είτε στο άσπρο. Το ζητούμενο ήταν η επικράτηση του ενός είτε του άλλου βασιλιά με οποιοδήποτε παράπλευρο κόστος. Εαν αυτό συντελείτο με τρείς κινήσεις και κατέληγε σε ΡΟΥΑ ΜΑΤ ακόμη καλύτερα.
Φαίνεται ωστόσο πως το παιχνίδι έχει αλλάξει ύφος. Το ζητούμενο δεν είναι πια ο βασιλιάς αλλά η ύπαρξη της ίδιας της σκακιέρας που φαίνεται να καταρρέει στους ρυθμούς ενός άλλου ασπρόμαυρου παιχνιδιού...του ντόμινο. Δυστυχώς πολλοί εκ των στρατιωτών/ στρατηγών/ αυλικών φαίνεται να μην το έχουν λάβει σοβαρά και συνεχίζουν να κινούνται σε συντεταγμένες κινήσεις και στρατηγικές σαν να μην άλλαξε ποτέ το παραμικρό.
Η σημερινή παρέμβαση του Αντιπροέδρου της κυβέρνησης κου Πάγκαλου (για τους μη γνωρίζοντες, μίλησε για πρώτη δημοκρατία στην Ελλάδα από το 1981 και μετά) για πολλούς ήταν μια κίνηση τακτικής. Μια επέμβαση εσωκομματική στον έτερο στρατηγό κο Βενιζέλο (ο οποίος ματαίως επικοινώνησε με τον κο Σαμαρά επιμένοντας σε συναίνεση σε αντίθεση με τις κορώνες του κου Πάγκαλου) αλλά και ένα μήνυμα στους στρατιώτες του προέδρου από τα μετόπισθεν για να θυμηθούν το παλαιό καλό ΠΑ.ΣΟ.Κ και να μην αποδειχθούν λιπόψυχοι στην προσεχή ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Θα μπορούσε δε η επιθετική γραμμή Πάγκαλου να ήταν μεμπτή σε άλλους χρόνους άλλων εποχών ίσως πρό του 74 που μνημόνευσε, αλλά όχι στο Κοινοβούλιο του σήμερα που πασχίζει από έλλειψη φωνών ουσίας και όχι ΕΞ-ουσίας. Την ουσία λοιπόν (ποσώς με απασχολεί η εξουσία επι τω προκειμένω) την έχει χάσει ο κος Αντιπρόεδρος.
