Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Ποιος πρέπει να πληρώσει για το χρέος της Ελλάδας;


Τι είναι όλη αυτή η φασαρία για το χρέος της Ελλάδας; Το χρέος της Ελλάδας! Το χρέος της Ελλάδας! Μα ποιανού χρέος είναι τέλος πάντων; Είναι χρέος του ελληνικού λαού; Είναι χρέος της χώρας; Είναι χρέος της Ευρώπης;

Το σίγουρο είναι πως δεν είναι χρέος του ελληνικού λαού, και ιδού γιατί:

α. O ελληνικός λαός ποτέ δεν ενημερώθηκε για τα όποια δάνεια...


β. Ούτε οι πολιτικοί ούτε οι δανειστές αποκάλυψαν τους όποιους όρους στο λαό.

γ. Ποτέ δε διεξήχθη κάποιο δημοψήφισμα στον ελληνικό λαό από τους πολιτικούς ή τους δανειστές για να τον ρωτήσουν εάν:

i. Ήθελε να πάρει δάνειο από κάποιον.

ii. Αν ήθελε να βάλει κάτι ή τμήματα της χώρας του ως εγγύηση.

δ. Ποτέ δεν υπέγραψε κάποιο δάνειο ούτε εισέπραξε, σε συλλογική ή ατομική βάση, κάποιο δάνειο απευθείας από οποιονδήποτε.

Οπότε πώς μπορεί να είναι χρέος του ελληνικού λαού αυτό; Δεν είναι.

Είναι χρέος της χώρας;

Η Ελλάδα ανήκει στον ελληνικό λαό κι όχι σε λίγους ανέντιμους πολιτικούς ή στο σινάφι των απατεώνων της Γαλλίας, της Γερμανίας ή του ΔΝΤ.

Εάν η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες και οι Έλληνες ποτέ δεν έβαλαν τη χώρα τους σε χρέη ή σε εγγυήσεις, τότε δεν είναι δυνατόν να γίνονται κατασχέσεις εναντίον του λαού ή των περιουσιακών στοιχείων της χώρας.

Ποιανού χρέος λοιπόν είναι αυτό; Ποιος εμπλέκεται σε αυτό;

α. Κάποιοι Έλληνες πολιτικοί που επανειλημμένως υπέγραψαν τα δάνεια χωρίς να ενημερώσουν το λαό.

β. Κάποιοι Έλληνες πολιτικοί που χωρίς να ενημερώσουν το λαό πήραν τα χρήματα και έκαναν ό,τι ήθελαν με αυτά χωρίς την έγκριση του λαού ή χωρίς δημοψήφισμα. Χρησιμοποίησαν τα δάνεια για να συγκαλύψουν τη δική τους ανικανότητα να δημιουργήσουν μια καλύτερη οικονομία.

γ. Κάποιοι δανειστές, οι μισοί από άλλα μέρη του κόσμου και οι μισοί από την Ελλάδα, που θέλησαν να δανείσουν τη χώρα:

i. Για να βγάλουν χρήματα χωρίς οι ίδιοι να εργαστούν ή να παράξουν οτιδήποτε.

ii. Με κακές προθέσεις, με σκοπό να υπονομεύσουν τη χώρα για να την πάρουν για ένα κομμάτι ψωμί.

iii. Χωρίς να πράξουν σωστά με την οφειλόμενη φροντίδα, δάνεισαν χρήματα σε ανέντιμους πολιτικούς.

iv. Έκαναν τους πολιτικούς ακόμα πιο ανέντιμους δανείζοντάς τους χρήματα τα οποία, όπως ισχυρίζονταν αυτοί, ήταν ικανοί να παράγουν.

Τι θα γινόταν αν οποιοσδήποτε από μας πήγαινε σε μια τράπεζα και έλεγε ότι θέλει ένα δάνειο και ότι αντιπροσωπεύει κάποιον άλλο κι ότι αυτός ο άλλος δε γνωρίζει τίποτα γι’ αυτό αλλά αυτός ο άλλος θα πληρώσει για το δάνειο; Ποιες πιθανότητες θα υπήρχαν να το εγκρίνει η τράπεζα; Μου φαίνεται ότι η τράπεζα θα καλούσε την αστυνομία, και η αστυνομία θα καλούσε κάτι ζόρικους τύπους για να μας πάνε στο τρελάδικο. Θέλω να πω, θα μας περνούσε για τρελούς, έτσι δεν είναι;

Καλά τα λες εσύ, θα μου πεις, αλλά ο ελληνικός λαός καρπώθηκε το όφελος απ’ όλα αυτά τα δάνεια. Λοιπόν, θα το ανασκευάσω αυτό ως εξής:

α. Οι πολιτικοί ποτέ δεν είπαν στο λαό από πού προέρχονται τα δάνεια.

β. Ο ελληνικός λαός συνέχιζε να βγάζει με την ψήφο του τους πολιτικούς αυτούς στην εξουσία επειδή του έλεγαν ψέματα ισχυριζόμενοι ότι τα λεφτά είναι προϊόν της σκληρής δουλειάς τους και της ικανότητάς τους να φτιάξουν την οικονομία.

γ. Εφόσον έρεε χρήμα στην οικονομία και τα πράγματα φαίνονταν καλά, οι Έλληνες συμφώνησαν να εκχωρήσουν τμήματα της οικονομίας τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγμα που δε θα έπρατταν αν ήξεραν την αλήθεια.

Ποιανού λοιπόν είναι το χρέος;

Είναι των πολιτικών και των δανειστών και κανενός άλλου. Το να αποσπούν περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας που ανήκουν στο λαό της Ελλάδας ή το να περνούν νόμους υπέρ δανειστών τους οποίους οι Έλληνες ποτέ δε γνώριζαν ή δε συμφώνησαν γι’ αυτούς, είναι παράνομο.

Οι πολιτικοί υπηρετούν το λαό. Είναι όπως οι υπηρέτες. Πώς γίνεται ένας υπηρέτης, αντί να κάνει τη δουλειά του, να παίρνει δάνεια που βαρύνουν το σπίτι σου χωρίς να το γνωρίζεις εσύ και να βάζει άλλους να κάνουν τη δουλειά του; Θα ήταν ποτέ νόμιμα τέτοια δάνεια; Ποτέ – εκτός κι αν το κράτος είναι καταπιεστικό και προσπαθεί να σου πάρει το σπίτι επιτρέποντας να είναι νόμιμη η σύναψη συμφωνίας ανάμεσα σε μια τράπεζα και σε έναν υπηρέτη.

Κατά τη γνώμη μου, κανένα δάνειο ανάμεσα σε μια χώρα και σε δανειστές δεν μπορεί ποτέ να διαθέτει εγγυήσεις παρά μόνο σε ανάγκη λόγω κινδύνου, όπως στην περίπτωση πολέμου, και εφόσον τα 2/3 του λαού της χώρας έχουν συμφωνήσει και υπογράψει όλους τους όρους του δανείου.

Ποιανού λοιπόν είναι το χρέος;

Είναι ένα δάνειο που έγινε μεταξύ άπληστων και αφελών δανειστών και κάποιων Ελλήνων πολιτικών χωρίς νόμιμη εγγύηση. Εξετάζοντάς το από οικονομική σκοπιά, είναι χαρτιά χωρίς αντίκρισμα.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;

Υπάρχουν δύο επιλογές:

α. Οι δανειστές αντιλαμβάνονται ότι τα έκαναν θάλασσα και αναλαμβάνουν τις απώλειές τους.

β. Ρωτούν τον ελληνικό λαό ευγενικά μέσω ενός δημοψηφίσματος εάν υπάρχει πιθανότητα να θελήσει να αναλάβει ένα μέρος της ευθύνης για το δάνειο.