Πρώτον, τιμή στον Παναγιώτη Κουρουμπλή, που είχε το θάρρος να πει Όχι: Τον άνθρωπο που έχασε κάτι, αναμφισβήτητα σημαντικό, αλλά που βρήκε τον πραγματικό εαυτό του και το δικαίωμα να ασκεί κριτική σαν ελεύθερος πολίτης. Τον άνθρωπο με μια «ειδική ανάγκη», που έδειξε ότι αυτοί που έχουν πολύ περισσότερες «ειδικές ανάγκες» και ελλείμματα χαρακτήρα είναι οι ψευτοκριτικοί του Μνημονίου – ιδιαίτερα μάλιστα κάποιοι υπουργοποιηθέντες «ψευτόμαγκες», που μέχρι προ μηνών έκαναν τον «καμπόσο»...
Ο Παναγιώτης Κουρουμπλής άσκησε κριτική στον ευρωπαϊσμό της πλάκας, που τοκογλυφεί και οπορτουνίζει ασυστόλως εναντίον μιας χώρας, ενώ από την άλλη πλευρά διακινεί τις παπάρες περί «ευρωπαϊκής οικογένειας». Ο λόγος του στη Βουλή, που καταχωρήθηκε στο olympia.gr, αποσιωπήθηκε «δεόντως» από τα ΜΜΕ, αν και του στοίχισε τη διαγραφή από το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και ενίσχυσε το ρεύμα του «άλλου ΠΑΣΟΚ», με τις διαρκώς αυξανόμενες διαστάσεις...
Με αφορμή την κριτική του προσχηματικού ευρωπαϊσμού που πρωτίστως στοχεύει στη λεηλασία των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, θα μπορούσαμε να μπούμε και σε κάποιες σκέψεις περί του θεμιτού χαρακτήρα των παρεμβάσεων που ασκούν οι Ευρωπαίοι μεγαλοπαράγοντες: όχι ως πολιτικά όντα και ως μέτοχοι του διευρωπαϊκού διαλόγου – δικαίωμα εξ άλλου που έχει ο κάθε πολίτης των 27 χωρών – αλλά ως εκπρόσωποι θεσμών.
● Λόγου χάρη, πώς νομιμοποιούνται οι κ.κ. Χέρμαν βαν Ρομπάι και Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, αντίστοιχα πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και επικεφαλής της Επιτροπής, να θεωρούν με σημερινή δήλωσή τους την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου από την ελληνική Βουλή ως «ψήφο εθνικής ευθύνης»;
● Με ποιο δικαίωμα επεμβαίνουν στην εγχώρια διαδικασία χαρακτηρίζοντας εμμέσως «εθνικά ανεύθυνους» τους Σαμαρά, Τσίπρα, Παπαρήγα κ.λπ.; Μήπως με το ίδιο δικαίωμα που παρενέβαιναν κάποτε κάποιοι στην περίπτωση του Σχεδίου Ανάν ή στα δυο ιρλανδικά δημοψηφίσματα;
Κατά τα άλλα, όσον αφορά τα δικά μας, τα της διαδήλωσης - συγκέντρωσης στο Σύνταγμα: Με τους ψεκασμούς και τη συστηματική πολιτική παρεμπόδισης των πολιτών σε μεγάλο μέρος της πόλης, με την «συμ-προβοκάτσια» αναρχοφασιστών και άλλων γνωστοαγνώστων, δημιουργήθηκε ένα πεδίο συγκρούσεων που αποθάρρυνε και απέτρεψε τον πολύ λαό να προσεγγίσει τον χώρο της συγκέντρωσης.
Υπήρχαν πάντως αρκετοί άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, αλλά και πολλοί νέοι, μερικοί από τους οποίους έβαζαν σε θέση τους «ευέξαπτους». Εν τέλει τα σπασίματα ήταν πολλά και το «πεδίο» της μάχης πήρε τα γνωστά συμβατικά χαρακτηριστικά – ο κόσμος να φεύγει και να μένουν οι «Σωτήρες» για την προετοιμασία των επόμενων φάσεων, του είδους «Λευτεριά στον Τάδε», «Απελευθέρωση του Δείνα» κ.λπ.
Εν ολίγοις, πλήξη, αν και για τους περισσότερους πρυτάνευε το καυτό ερώτημα: Ποια η συνέχεια; Με ποιες μορφές αγώνα; Με ποιο τρόπο θα συντονιστούμε μεταξύ μας και με τους ευρωπαϊκούς λαούς στον «μαραθώνιο» που έχουμε μπροστά μας;
