ΤΟΥ ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΟΛΥΜΠΙΟΥ
"Μοιάζω με σκόνη από άγαλμα παλιό
Κάποιο στίγμα αναφοράς μηδαμινό
Είμαι μια φράση ειπωμένη από πολλούς
Ενας κρυψώνας για ληστές και για τρελούς!
Διεφθαρμένοι αρχηγοί
Με θέλουν πάντα με στολή πολεμική
Και μ' ένα όπλο στο μυαλό
Ιππότη μ' έχουν σε πλαστό ιδανικό!
Μοιάζω με τραύμα που δεν έχει γιατρειά
Με του Θησέα τα κατάμαυρα πανιά
Είμ' ένα κτήμα μοιρασμένο σε φτωχούς
Μία κουβέρτα που σκεπάζει τους νεκρούς!
Διεφθαρμένοι αρχηγοί
Με στήσαν τάχα να φυλάγω φυλακή
Κι άργησα τόσο να ξυπνήσω και να δω
Τον εαυτό μου και δεσμώτη και φρουρό!
Μοιάζω με δρόμο σε νησί τουριστικό
Με τον αντάρτη που δεν ψάχνει τον εχθρό
Είμ' ένα ποίημα δίχως μέτρο και ρυθμό
Ενα παιδάκι με τσιγάρο και ποτό!
Διεφθαρμένοι αρχηγοί
Σαν το Λαβύρινθο μου χτίσαν την ψυχή
Μία κατάρα που κινείται διαρκώς
Ενας Μινώταυρος που χάθηκε κι αυτός!"
[*Μελοποιήθηκε]
