Τις προάλλες βρέθηκα στην τράπεζα, κι έζησα κάτι κωμικοτραγικό...
Η φοβία σου σε βρίσκει. Αν έχεις περισσότερες από μία σε βρίσκουν και «παρέα». Προσωπικά, λόγου χάριν, (φοβία 1η) δε συμπαθώ τις τράπεζες. Καθόλου.
Δεν... έχω πιστωτική. Καμία. Ούτε για ώρα ανάγκης, που λέει ο λόγος. Τρέμω τα τραπεζικά προϊόντα. Όλα. Οτιδήποτε, προτιμώ να το πληρώσω μετρητά, «όταν» και «αν» υπάρχουν. Όταν δεν υπάρχουν, δεν κουνιέμαι, δεν κάνω κιχ. Η φοβία (μου) με τον καιρό έγινε επιλογή. Επίσης, (φοβία 2η) ποτέ δεν είχα εμπιστοσύνη στους ασφαλιστικούς φορείς. Πάντα κάποια ένσημα έλειπαν (λείπουν, θα λείπουν), πάντα κάπου η ασφάλιση (σε) εγκαταλείπει, πάντα κάτι, κάτι τελοσπάντων, ήταν (και είναι) λειψό και κανένα μακρύ χέρι του νόμου δεν μπορεί να κυνηγάει εργοδότες που έχουν να πληρώσουν εισφορές από το πλειστόκαινο. Έτσι, όταν τις προάλλες βρέθηκα στην τράπεζα για να παραλάβω τη νέα κάρτα ανάληψης, απολειφάδι ενός λογαριασμού μισθοδοσίας που «κρέμεται» κάπου στα ψηφιακά κιτάπια της τράπεζας, μια κάρτα που κι αυτή θα σαπίσει μαραμένη σε κάποιο πορτοφόλι (τι να βγάλω; Τι να βάλω; Όπως – και τώρα πια «όταν» και «αν» - τα παίρνω, τα δίνω...), και οι δυο φοβίες, μου έκαναν «μπου», μέσω της πολύ preppy υπαλλήλου. Αφού μου έκανε ένα κοπλιμάν για την περίεργη υπογραφή μου (χωρίς να καταφέρει να ανοίξει κουβέντα), πέρασε στην επίθεση. - Ασφάλεια έχετε; - Ζωής; Δεν ενδιαφέρομαι. - Όχι. Αν υπάγεστε σε κάποιον ασφαλιστικό φορέα, ρωτώ... - Είναι πολύπλοκο... - Ωραία! - ;! - Έχουμε ένα νέο πρόγραμμα υγείας, με 1500 ευρώ το έτος. Το πρόγραμμα συνεργάζεται με τα περισσότερα ιδιωτικά νοσοκομεία της Αθήνας και όχι μόνο, σας παρέχει τη δυνατότητα εξετάσεων και πλήρους τσεκ απ στα περισσότερα διαγνωστικά κέντρα και σε περίπτωση που ασθενήσετε σοβαρά – καρκίνος ή εγκεφαλικό, για παράδειγμα – λαμβάνετε νοσοκομειακή και ιατρική περίθαλψη/υποστήριξη, χωρίς να γίνει χρήση του ετήσιου ποσού που έχετε ήδη καταβάλει. - ... (Περίμενα κάπου εκεί που μου μίλαγε για εγκεφαλικά και καρκίνους, να χτυπήσει ένα ξύλο στη χειρότερη περίπτωση, να προσθέσει μέσα στο λοιπό «πολυβολείο» ένα «...που μακριά από εμάς» ή «που το απεύχομαι», κάτι τέτοιο τέλος πάντων, που να δείχνει ότι καταλαβαίνει τι «φτύνει» στο πρόσωπο των πελατών, έστω και «δασκαλεμένη»). - Πως σας φαίνεται; - Να παρακαλάς να αρρωστήσεις, ένα πράμα, δηλαδή, ε; (με έπιασε και νευρικό γέλιο που δεν έχω χειρότερο, γιατί δεν «πνίγεται» με τίποτα). Με κοίταξε λιγουλάκι στραβά, κατά τα λοιπά δεν της έκανε καμιά εντύπωση το σαγόνι μου που είχε κρεμάσει μέχρι το γόνατο και με προέτρεψε να το ξανασκεφτώ, διότι «είναι ένα πάρα πολύ καλό πρόγραμμα». Άραγε, κατάλαβε τι μου είπε; Ok, δεν περίμενα συναισθηματισμούς και λεπτότητες σε ένα γραφειάκι 1χ1, γυάλινο κουβούκλιο, με εκείνην μέσα. Εντάξει, είναι έτσι «ορμηνεμένη», κάπως έτσι να «πουλάει» το πρόγραμμα, έτσι ακριβώς να «χτυπάει» τον «κάλο» πολλών που δεν έχουν ασφάλιση και τρέμουν και την τελευταία ίωση, αλλά, έτσι; «Αν ασθενήσετε σοβαρά, ας πάει και το παλιάμπελο το 1500άρι»; Όπως εκατομμύρια Έλληνες, μεγάλωσα με τη νουθεσία της ασφάλισης, του χρόνου – συνεκδοχικώς και των ενσήμων – ως ζήτημα, που δεν κάνει να το παίρνεις αψήφιστα, όσο είσαι νέος. «Τα χρόνια περνάνε, δεν θα είστε πάντα υγιείς», μας έλεγε κάποτε ένας προϊστάμενος και χαχανίζαμε. Όχι από ελαφρότητα, αλλά γιατί από τότε, καμιά 15ετία πίσω, είχαμε τη βεβαιότητα ότι ο εργοδότης, κάλλιο το 'χε να φάει ένα μισόκιλο πρόκες, παρά να μας ασφαλίσει. Επίσης, γύρευε τώρα γιατί, ως γενιά είχαμε - και εξακολουθούμε να έχουμε- τη βεβαιότητα ότι δεν θα πάρουμε ποτέ σύνταξη... Και μετά αρχίσαμε να ψαχνόμαστε, να επιστρέφουμε σε κάτι σοφά τύπου «όποιος γέρος δεν κρατεί, θέλει μια τουφεκιά στ' αυτί» και να οι ασφάλειες ζωής και να οι αυτασφαλίσεις και μετά ήρθε η...κρίση, «κατάπιε», συγχώνευσε και απαξίωσε ταμεία, έκανε «φου» και γκρέμισε ασφαλιστικές και «χώνεψε» πανάκριβες ασφάλειες ζωής (που μόνη ασθένεια που δεν δέχονταν ήταν το ζάχαρο) και είσαι πάλι μονάδα, σε κινούμενη άμμο. Τι ψυχή έχουν, λοιπόν, 1500 ευρώ για ένα «πολύ καλό πρόγραμμα» που θα σε σεβαστεί, αν με το καλό δεν την «παλέψεις»; Μόλις σταματήσει το νευρικό, λογικά θα βρω και την απάντηση.
