Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ιδιοκτήτης ζωολογικού κήπου, στη Μανίλα των Φιλιππίνων. Τον έλεγαν Εμανουέλ Τάνγκο και είχε μεγάλη αδυναμία στα φίδια, μα κυρίως στα μεγάλα, αυτά που ο περισσότερος κόσμος ανατριχιάζει και...μόνο στη θέα τους. Ο Τάνγκο όχι μόνο δεν τα φοβόταν, αλλά απολάμβανε μαζί τους ποιοτικό χρόνο. Τους μιλούσε, σαν να ήταν παιδιά του, και όταν ερχόταν η ώρα να πέσει στο κρεβάτι, τα έπαιρνε μαζί του και τους διάβαζε παραμύθια. Κι εκείνα, για να του δείξουν την αφοσίωσή τους, κουλουριάζονταν γύρω του και τον αγκάλιαζαν σφιχτά σφιχτά – τόσο που θαρρείς πως θα του έκοβαν την ανάσα. Ετσι περνούσε ο καιρός και ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα... Αν δεν υπήρχε το στιγμιότυπο, ποιος θα πίστευε πως υπάρχει άνθρωπος επί γης που διαβάζει παραμύθια στα αγαπημένα του φίδια;...
