Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Μέσα σε 4 χρόνια, σε μια χώρα 16 εκατομμυρίων κατοίκων, πούλησε, ξεπούλησε 14.000 ανατολικογερμανικές επιχειρήσεις. Ήταν η διαβόητη «Treuhand», το ταμείο - εταιρεία των αποκρατικοποιήσεων της ενοποίησης των Γερμανιών. Είχε υπολογίσει 900 δισ. δολάρια κέρδος και άφησε πίσω της 172 δισ. δολάρια ζημία....φησε, όμως, και 2.500.000 ανέργους (σε πληθυσμό 16 εκατ.), αποβιομηχάνισε τεράστιες περιοχές και χρέωσε στην «αριστερά» τη δολοφονία του επικεφαλής της εταιρείας, Ρόβεντερ...
«Μικρές ιστορίες» μεγάλων αλλαγών, στον αιματοβαμμένο χώρο της Ευρώπης που αμέσως μετά επένδυσε στο αίμα των Βαλκανίων, τις Χάγες κι όλα αυτά τα ...δημοκρατικά που άρχισαν με το Μάαστριχτ το 1993, τα εθνοκαθαρμένα προτεκτοράτα στην πόρτα μας, το ευρώ κι άλλα χαμένα «επιτεύγματα» στο ζυμωτήρι της παμπάλαιης νέας τάξης καπιταλιστικών πραγμάτων.
Από το 1990 και την «Treuhand» ως σήμερα, σε 21 πολύπαθα για τους ευρωπαϊκούς λαούς χρόνια, ανοίγεις τα χαρτιά της ντόπιας πραγματικότητας και φρίττεις. Οι αυτοκτονίες αυξημένες κατά 17% έφεραν την κοινωνία μας σ' αυτήν τη θλιβερή ευρωπρωτιά. Αυτοκτονούμε. Σ' ένα ερεβώδες πολιτισμικό κενό, έχοντας εναποθέσει σε αλλότρια ταξικά συμφέροντα, νομίμως (;) και με την ψήφο συνειδητά υποκλαπείσα, ακουμπήσαμε την ψυχή μας. Κι ύστερα ήρθε το χρέος μαζί με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που μόλυναν το πρώτο μας το μεταπολιτευτικό γάλα.
Ακουμπήσαμε τις ανάγκες και την αλληλεγγύη μας στην πλαστική πιστωτική κάρτα των εντυπώσεων της πλατείας Συντάγματος, όπου νεαρά τις κλείνει δυο τετραγωνικά με τα πανό της διαμαρτυρίας και «αγανακτισμένη» μ' ένα λάστιχο, γδύνεται και κάνει μπάνιο. Εικόνα θλίψης σαν από πολυκαιρισμένο φιλμ μιας διαστρεβλωμένης εκδοχής των λουλουδόπαιδων του '60. Με τη μαστούρα, όμως, των δακρυγόνων μιας κακοποιού εξουσίας να αποκοιμίζει μια τεράστια μάζα μοιραίων και άβουλων τηλεθεατών πολιτών...
Μέχρι να στηθεί το εκποιητικό πανηγύρι της Ελλάς ΑΕ - που διαβάζεται και ως Ελλάς Αστική Εξαθλίωση ή και Ελλάς Αστα Εχασα - μέσα στο θερμό και στεγνό δίμηνο Ιουλίου - Αυγούστου πρέπει να εφαρμοστεί το πρόγραμμα εξόντωσης του ελληνικού πληθυσμού, που δεν συναινεί στην κυρίαρχη πολιτική κι ενδεχομένως δεν αντέχει ν' αντισταθεί.
Όποιος θεωρεί τη λέξη εξόντωση ακραία ή υπερβολική, τότε πλανάται πλάνην οικτράν. Η υποβάθμιση, συρρίκνωση κι εν τέλει εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας έχει ήδη αρχίσει και κοστίζει ζωές εργαζομένων.
Η βίαιη εξαθλίωση των πτωχότερων και οριακώς επιζώντων συνθλίβει μάζες μεταξύ πείνας και κατάθλιψης.
Σεβαστό τμήμα της νεολαίας που δουλεύει υπό συνθήκες δουλείας ή κυρίως εκείνο που σέρνεται άνεργο στην απελπισία, είτε μεταναστεύει, είτε γερνάει και απαξιώνεται ηθικά, πρόωρα.
Γέροι πεθαίνουν και θάβονται άρον άρον, χωρίς επαρκή ιατρική αιτιολόγηση θανάτου λόγω καθόλου ή ανύπαρκτης περίθαλψης κ.λπ., κ.λπ.
Στο συνολικό πολιτικό, δημοσιονομικό και γεωπολιτικό πεδίο, με ασύλληπτες ταχύτητες, αφόρητη δραστικότητα της καταστολής και δουλικό κυνισμό, η χώρα Ελλάς περνάει από τη φάση του δανεισμένου έως θανάτου προτεκτοράτου στη μορφή του χώρου Ελλάς! Αν είναι σε κάτι να συμφωνήσουμε, τότε μόνον ένα υπάρχει. Η ΕΕ θέλει χώρους κι όχι χώρες, για να ελέγχει και να ρουφάει το αίμα και το μόχθο των κατοίκων τους, ως ένωση πολυεθνικών συμφερόντων και αυτοκρατορικής δομής παίκτης στη ρουλέτα των καπιταλιστικών παγκοσμιοποιημένων ανταγωνισμών. Απ' τη χώρα ως το χώρο υπάρχει μόνον ένας τοίχος που μπορεί να υψωθεί. Η καθολική λαϊκή αντίσταση με πρωτοπόρα την εργατική τάξη που ιστορικώς ορίζει τις πραγματικές διαστάσεις της πατρίδας.
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
«Μικρές ιστορίες» μεγάλων αλλαγών, στον αιματοβαμμένο χώρο της Ευρώπης που αμέσως μετά επένδυσε στο αίμα των Βαλκανίων, τις Χάγες κι όλα αυτά τα ...δημοκρατικά που άρχισαν με το Μάαστριχτ το 1993, τα εθνοκαθαρμένα προτεκτοράτα στην πόρτα μας, το ευρώ κι άλλα χαμένα «επιτεύγματα» στο ζυμωτήρι της παμπάλαιης νέας τάξης καπιταλιστικών πραγμάτων.
Από το 1990 και την «Treuhand» ως σήμερα, σε 21 πολύπαθα για τους ευρωπαϊκούς λαούς χρόνια, ανοίγεις τα χαρτιά της ντόπιας πραγματικότητας και φρίττεις. Οι αυτοκτονίες αυξημένες κατά 17% έφεραν την κοινωνία μας σ' αυτήν τη θλιβερή ευρωπρωτιά. Αυτοκτονούμε. Σ' ένα ερεβώδες πολιτισμικό κενό, έχοντας εναποθέσει σε αλλότρια ταξικά συμφέροντα, νομίμως (;) και με την ψήφο συνειδητά υποκλαπείσα, ακουμπήσαμε την ψυχή μας. Κι ύστερα ήρθε το χρέος μαζί με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που μόλυναν το πρώτο μας το μεταπολιτευτικό γάλα.
Ακουμπήσαμε τις ανάγκες και την αλληλεγγύη μας στην πλαστική πιστωτική κάρτα των εντυπώσεων της πλατείας Συντάγματος, όπου νεαρά τις κλείνει δυο τετραγωνικά με τα πανό της διαμαρτυρίας και «αγανακτισμένη» μ' ένα λάστιχο, γδύνεται και κάνει μπάνιο. Εικόνα θλίψης σαν από πολυκαιρισμένο φιλμ μιας διαστρεβλωμένης εκδοχής των λουλουδόπαιδων του '60. Με τη μαστούρα, όμως, των δακρυγόνων μιας κακοποιού εξουσίας να αποκοιμίζει μια τεράστια μάζα μοιραίων και άβουλων τηλεθεατών πολιτών...
Μέχρι να στηθεί το εκποιητικό πανηγύρι της Ελλάς ΑΕ - που διαβάζεται και ως Ελλάς Αστική Εξαθλίωση ή και Ελλάς Αστα Εχασα - μέσα στο θερμό και στεγνό δίμηνο Ιουλίου - Αυγούστου πρέπει να εφαρμοστεί το πρόγραμμα εξόντωσης του ελληνικού πληθυσμού, που δεν συναινεί στην κυρίαρχη πολιτική κι ενδεχομένως δεν αντέχει ν' αντισταθεί.
Όποιος θεωρεί τη λέξη εξόντωση ακραία ή υπερβολική, τότε πλανάται πλάνην οικτράν. Η υποβάθμιση, συρρίκνωση κι εν τέλει εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών Υγείας έχει ήδη αρχίσει και κοστίζει ζωές εργαζομένων.
Η βίαιη εξαθλίωση των πτωχότερων και οριακώς επιζώντων συνθλίβει μάζες μεταξύ πείνας και κατάθλιψης.
Σεβαστό τμήμα της νεολαίας που δουλεύει υπό συνθήκες δουλείας ή κυρίως εκείνο που σέρνεται άνεργο στην απελπισία, είτε μεταναστεύει, είτε γερνάει και απαξιώνεται ηθικά, πρόωρα.
Γέροι πεθαίνουν και θάβονται άρον άρον, χωρίς επαρκή ιατρική αιτιολόγηση θανάτου λόγω καθόλου ή ανύπαρκτης περίθαλψης κ.λπ., κ.λπ.
Στο συνολικό πολιτικό, δημοσιονομικό και γεωπολιτικό πεδίο, με ασύλληπτες ταχύτητες, αφόρητη δραστικότητα της καταστολής και δουλικό κυνισμό, η χώρα Ελλάς περνάει από τη φάση του δανεισμένου έως θανάτου προτεκτοράτου στη μορφή του χώρου Ελλάς! Αν είναι σε κάτι να συμφωνήσουμε, τότε μόνον ένα υπάρχει. Η ΕΕ θέλει χώρους κι όχι χώρες, για να ελέγχει και να ρουφάει το αίμα και το μόχθο των κατοίκων τους, ως ένωση πολυεθνικών συμφερόντων και αυτοκρατορικής δομής παίκτης στη ρουλέτα των καπιταλιστικών παγκοσμιοποιημένων ανταγωνισμών. Απ' τη χώρα ως το χώρο υπάρχει μόνον ένας τοίχος που μπορεί να υψωθεί. Η καθολική λαϊκή αντίσταση με πρωτοπόρα την εργατική τάξη που ιστορικώς ορίζει τις πραγματικές διαστάσεις της πατρίδας.
