Όλα, μα όλα, στην πολιτική ζωή του τόπου γίνονται, δυστυχώς, για τα «ψηφαλάκια». Υπέρτατη αξία των περισσοτέρων πολιτικών είναι η επιβίωσή τους σε ένα χώρο με 300 έδρανα, στον οποίο μιλούν όταν ανοίγουν οι κάμερες (τις υπόλοιπες μέρες και ώρες η Βουλή είναι άδεια), και στον οποίο σπάνια ακούν τι...
λένε οι άλλοι. Τον βηματισμό των περισσοτέρων δε -ας μην κοροϊδευόμαστε- καθοδηγεί ο τρόμος του πολιτικού κόστους. Μ’ αυτόν κοιμούνται και μ’ αυτόν ξυπνάνε! Δείτε, για παράδειγμα, πώς κινείται ο Αντώνης Σαμαράς. Στην αγωνία του να γίνει πρωθυπουργός, δεν χαλάει χατίρι σε κανέναν.
Δείτε πώς παρέχει πολιτική κάλυψη σε κάθε συντεχνία -ακόμη και όταν οι διεκδικήσεις της στρέφονται ανοιχτά κατά της κοινωνικής πλειοψηφίας. Είναι προφανές ότι έχει χαραγμένο στο μυαλό του τον τρόπο με τον οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου χρησιμοποίησε προς όφελός του τα συνδικάτα, στις εσωκομματικές εκλογές του 2007 για να κερδίσει τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Τελευταίο –αλλά όχι μοναδικό- παράδειγμα οι ταξιτζήδες, οι οποίοι ναι μεν έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται (όχι επειδή ανοίγει το επάγγελμά τους, αλλά επειδή άλλα είχαν συμφωνήσει με την κυβέρνηση και άλλα τώρα τους σερβίρει), δεν έχουν, όμως, κανένα δικαίωμα να κλείνουν τους δρόμους και να θρυμματίζουν ακόμη και τις λιγοστές ελπίδες να έρθουν λίγα ευρώ σε αυτόν τον τόπο, μέσω του τουρισμού.
Και δεν είναι μόνο ότι κλείνει το μάτι σε κάθε συντεχνία ο Αντώνης Σαμαράς. Επιμένει και στην υπόσχεση ότι θα φέρει, εν μία νυκτί, ανάπτυξη στη χώρα, μειώνοντας τους φόρους (αυτό γίνεται, όντως, αλλά θέλει χρόνο – χρόνια μάλλον), ότι θα μειώσει με μαγικό τρόπο τη φοροδιαφυγή και πολλά άλλα, που δύσκολα γίνονται πιστευτά.
Όμως, ένας λαός που αισθάνεται την κατάφωρη αδικία στο πετσί του, καθώς βλέπει να πληρώνουν πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι, μπορεί τελικά και να τα πιστέψει… Και ας ξέρει ότι τα νούμερα του κ. Σαμαρά απλά δε βγαίνουν. Μπορεί να τα πιστέψει, γιατί πολύ θα ήθελε να είναι τα πράγματα έτσι. Και τότε; Τι θα συμβεί τότε;
Κάνω μία σύντομη αναδρομή: Πριν από λίγες εβδομάδες, με μία κίνηση-ματ, κατά τη γνώμη μου, ο πρωθυπουργός εξαργύρωσε ίσως το τελευταίο πολιτικό κεφάλαιο που διαθέτει, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τοποθετώντας τον στην ηλεκτρική καρέκλα του υπουργού Οικονομικών. Ο «τελειωμένος», όπως φάνταζε εκείνες τις μέρες, Γιώργος Παπανδρέου, έτοιμος να αποχωρήσει από την πρωθυπουργία, ξαναγεννήθηκε ως άλλος φοίνικας από τις στάχτες του και κατάφερε μ’ ένα σμπάρο, τρία με τέσσερα, μπορεί και περισσότερα, τρυγόνια! Παρότι φάνηκε να προετοιμάζει ηρωική έξοδο από την πρωθυπουργία της κλυδωνιζόμενης Ελλάδας, όπως ο προκάτοχός του Κώστας Καραμανλής, αναδιπλώθηκε και τοποθέτησε επικεφαλής της οικονομικής πολιτικής (ίσως και της κυβέρνησης) τον μεγαλύτερο εσωκομματικό του αντίπαλο. Σε περίπτωση που ο Βενιζέλος τα καταφέρει, ο πρωθυπουργός θα πιστωθεί την επιτυχημένη επιλογή. Αν δεν τα καταφέρει, θα του χρεώσει την αποτυχία και θα ετοιμαστεί για μία νέα εκλογική αναμέτρηση ως σωτήρας του έθνους. Δεδομένης της «μνήμης χρυσόψαρου» που διαθέτουμε ως λαός δεν αποκλείεται και να τα καταφέρει.
Τι θα κάνει, άραγε, ο Βενιζέλος; Μπορεί να μην αντιλαμβάνεται το σχέδιο του πρωθυπουργού; Αποκλείεται. Άλλωστε, μιλάμε όχι μόνο για τον πιο εύγλωττο, αλλά πιθανότατα και για τον πιο έξυπνο πολιτικό που διαθέτουμε. Θέλει να βάλει τη σφραγίδα του στη διάσωση της χώρας και να γίνει και αυτός, κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον, πρωθυπουργός. Θα καταφέρει να ξεφύγει από την παγίδα του Παπανδρέου και να πετύχει το στόχο του;
Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για τίποτα αυτή τη στιγμή. Για να επανέλθω, όμως, στην αφετηρία της σκέψης μου, στον αγώνα των πολιτικών για τα «φηφαλάκια», να υπενθυμίσω ότι το 2007 ο Παπανδρέου βάσισε στα συνδικάτα την επανεκλογή του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Αυτά που τώρα διαμαρτύρονται ότι τους πούλησε… Αυτά που φωνάζουν ότι «άλλο» ΠΑΣΟΚ ψήφισαν.
Και, ίσως, να έχουν δίκιο! Σε τι; Στο ότι το 2007 πίστεψαν πραγματικά ότι κάποια στιγμή θα κυβερνήσουν εκείνα και όχι ο Παπανδρέου. Και τώρα που τους στερεί όλα τα προνόμια, όλα όσα τους είχε τάξει, αντιδρούν με όσα όπλα διαθέτουν.
