Βενιζέλος και Χρυσοχοϊδης. Μια ιστορία για γόηδες και την Μένη Μαλλιώρη...
Δεν ξέρω αν πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά τα όσα συνέβησαν ανάμεσα στον Βενιζέλο και τον Χρυσοχοΐδη. Και ο λόγος είναι ότι, εφόσον τα πάρουμε στα σοβαρά, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η συμπεριφορά τους θυμίζει «πυροβολημένα» άτομα, και...
όχι υπεύθυνους πολιτικούς άνδρες.
Οι συζητήσεις, του επικεφαλής της Ιπποκράτους και του κοινοβουλευτικού του εκπροσώπου, όπως μεταφέρονται από τους πολιτικούς συντάκτες, θα πρέπει να γίνουν αντικείμενο ψυχιατρικής εξέτασης παρά πολιτικής κριτικής.
Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται ούτε μεταξύ πολιτικών που ευδοκιμούν σε χώρες-μπανανίες.
Τηρουμένων δε των αναλογιών, η άφεση αμαρτιών που παρέσχε ο Βενιζέλος, όπως τουλάχιστον λένε οι συνεργάτες του, στον Χρυσοχοΐδη, θυμίζει την αντίστοιχη που είχε δώσει το ίδιο άτομο, το 2007, στον περίφημο Ρέλο, όταν αυτός τον είχε περιλούσει με καφέ έξω από τη Χαριλάου Τρικούπη.
Τι να πει κανείς! Μόνο να λυπάται, για ένα κόμμα που για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μεσουράνησε στο πολιτικό στερέωμα.
Και βέβαια να ανησυχεί για τη χώρα, αφού οι δύο …συναξαριστές της, κατά δήλωσιν τους, αλληλοϋπονόμευσης, τυγχάνουν μέλη του ηγετικό πυρήνα ενός εκ των τριών κομμάτων, στα οποία στηρίζεται η κυβερνητική δεδηλωμένη.
Πάντως, η συμπεριφορά των δύο «πυροβολημένων» ατόμων, μου θύμισε την ιστορία του Θέρμπερ …για τον πολύ πρώτο γόη.
Όχι και πολύ καιρό πριν, ήταν ένας πολυ φίνος χήνος. Ήταν δυνατός και έξυπνος και περνούσε τον περισσότερο καιρό του τραγουδώντας στη γυναίκα του και τα παιδιά του.
Μια μέρα κάποιος που τον είδε να βαδίζει κορδωμένος πάνω κάτω στην αυλή του και να τραγουδάει, παρατήρησε: «Να ένας πολύ πρώτος γόης».
Μια γριά κότα έτυχε να τ’ ακούσει αυτό και μίλησε στο σύζυγό της για το θέμα εκείνη τη νύχτα στο κούρνιασμα. «Είπανε κάτι σχετικό με προπαγάνδα» του είπε.
«Ανέκαθεν το υποπτευόμουνα αυτό» είπε ο κόκορας, και βγήκε στη γύρα στον αχυρώνα την άλλη μέρα κι έλεγε σ’ όλους ότι «ο πολύ πρώτος γόης» ήταν ένα πτηνό επικίνδυνο, πιθανότατα μάλιστα κάποιο γεράκι μεταμφιεσμένο σε χήνο.
Μία καφέ κοτούλα θυμήθηκε ότι κάποτε είχε πάρει το μάτι της από μεγάλη απόσταση το χήνο να συνομιλεί με κάτι γεράκια στο δάσος. «Για καλό δεν ήταν εγώ λέω», είπε.
Μια πάπια θυμήθηκε ότι ο χήνος της είχε πει κάποτε ότι δεν πιστεύει τίποτα. «Δεν πα’ να κουρεύεται κι η σημαία, αυτά ήταν τα λόγια του», είπε η πάπια.
Μια φραγκόκοτα ανέφερε ότι κάποτε είχε δει κάποιον που ‘μοιαζε παρά πολύ με το χήνο να ρίχνει κάτι που ‘μοιαζε παρά πολύ με βόμβα.
Στο τέλος πιάσανε όλοι ρόπαλα και πέτρες και κατηφόρισαν προς το σπίτι του χήνου. Εκείνος, βημάτιζε κορδωνένος στην αυλή και τραγουδούσε στα παιδιά και στη γυναίκα του. “Νά τος!”, φωνάξανε όλοι τους. «Γερακόφιλε”! Άπιστε! Σημαιομάχε! Βομβοβόλε!» και πέσανε πάνω του και τον πέταξαν έξω από τη χώρα.
Το επιμύθιο της ιστορίας δεν νομίζω ότι χρειάζεται να σας το πω. Ο καθένας μπορεί να βγάλει το δικό του συμπέρασμα.
Εγώ, το μόνο που μπορώ να προσθέσω -ως δημοσιογραφική εκτίμηση, και όχι σαν συμπέρασμα ψυχιάτρου- είναι ότι ο εμφύλιος στο ΠΑΣΟΚ μόλις ξεκίνησε. Το Φθινόπωρο θα ‘ναι καυτό και θα δούμε πολλά …ριγέ μπλουζάκια. Όχι μόνον στην Ιπποκράτους. Σ’ ολόκληρη τη χώρα.
Και πολλές βρισιές και προτροπές για απομακρύνσεις και εξώσεις του τύπου: «Φύγε, τώρα γελοίε», «Δεν φεύγω, εσύ να φύγεις καραγκιόζη», «Εσύ, τώρα, υπονομευτή», «Όχι εγώ, εσύ, ολετήρα», «Εσύ», «Εγώ;», «Εσύ;», «Εγώ»… Παιδιά, φωνάξτε τη Μένη Μαλλιώρη.
