Mέσα σε επτά χρόνια, μπορεί κανείς να αλλάξει κανείς δουλειά, σπίτι και συνήθειες...
Μπορεί ένας φοιτητής να τελειώσει το Πανεπιστήμιο. Μπορεί μία χώρα να μπει στο μνημόνιο. Ένα μόνο δεν μπορεί να γίνει. Να λησμονηθεί ο θρίαμβος της Εθνικής ομάδας στον τελικό του Euro 2004. Πώς, αλήθεια, να αφήσει κανείς πίσω του εκείνη τη μαγική βραδιά της 4ης Ιουλίου του 2004; Πώς να ξεχάσει το γκολ του Χαριστέα και τις ανεπανάληπτες στιγμές που βιώσαμε;
Το Contra.gr δεν ήταν δυνατόν να ξεχάσει τη μεγάλη εκείνη στιγμή. Γυρίζει το χρόνο πίσω και προσπαθεί να σας κάνει να ανατριχιάσετε φέρνοντας στο νου το (ποδοσφαιρικό) έπος των Ελλήνων. Θυμηθείτε τα τότε εξώφυλλα της αγαπημένης σας... μπλε συνήθειας.
12 Ιουνίου: Ελλάδα-Πορτογαλία 2-1
«Στόχος είναι η καλή εμφάνιση και ότι βγει». «Και έναν βαθμό να πάρουμε, ευχαριστημένοι θα είμαστε». «Εστω και ένα γκολ, θα είναι κάτι θετικό». Μόλις διαβάσατε μερικές από τις δηλώσεις του Οτο Ρεχάγκελ και των παικτών του πριν την άφιξή τους στην Πορτογαλία. Το πολύ φτωχό παρελθόν του ελληνικού ποδοσφαίρου σε διοργανώσεις επιπέδου Euro δεν επέτρεπε αισιοδοξία και όνειρα. Η πρεμιέρα, που μας έφερνε αντιμέτωπους με τους οικοδεσπότες Πορτογάλους, μας έκανε ακόμη περισσότερο επιφυλακτικούς. Στον εναρκτήριο αγώνα αποδείχθηκε ότι σωστά ο Ρεχάγκελ και οι παίκτες του διάλεξαν το δρόμο των χαμηλών τόνων. Διότι τους τόνους αυτή η ομάδα τους ύψωσε μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Η Πορτογαλία του Σκολάρι ήταν το πρώτο θύμα του ελληνικού χειμάρρου. Εμελλε να είναι και το τελευταίο
16 Ιουνίου: Ελλάδα-Ισπανία 1-1
Η νίκη επί της Πορτογαλίας θεωρήθηκε, από πολλούς, τυχαία. «Ποδόσφαιρο είναι» σκέφτηκαν κάποιοι «θαύματα γίνονται». Οι διεθνείς είχαν τα αυτιά τους ανοιχτά και άκουγαν αυτούς τους ψιθύρους. Ηξεραν όμως ότι ο αγώνας με την Ισπανία αποτελούσε έναν μεγάλο Γολγοθά που έπρεπε να ανεβούν για να αποδείξουν ότι η επιτυχία της πρεμιέρας δεν ήταν τυχαία. Με σύμμαχο την τύχη (κακά τα ψέματα) οι παίκτες του Ρεχάγκελ τα κατάφεραν αφού η ισοπαλία κόντρα στους Ισπανούς ισοδυναμούσε με νίκη. Θαύματα μία φορά γίνονται, δύο φορές όμως;
20 Ιουνίου: Ελλάδα-Ρωσία 1-2
Η βραδιά του μεγάλου άγχους. Η νίκη επί της Πορτογαλίας και η ισοπαλία με την Ισπανία έφεραν την Εθνική ομάδα προ των (ιστορικών) ευθυνών της. Πριν δεν υπήρχε πίεση, οι 4 βαθμοί όμως γέννησαν προσδοκίες και όνειρα. Η πίεση αυτή μεταφέρθηκε στο τερέν και οι διεθνείς βρέθηκαν γρήγορα-γρήγορα με δύο γκολ στην πλάτη. Ηξεραν όμως ότι έστω και ένα τέρμα θα τους χάριζε την πολυπόθητη διάκριση. Το πέτυχε ο Βρύζας, το διαχειρίστηκε ιδανικά όλη η ομάδα και το πρώτο θαύμα έγινε. Η Ελλάδα είχε προκριθεί στους 8.
25 Ιουνίου: Ελλάδα-Γαλλία 1-0
Μέχρι τη σέντρα του αγώνα με τη Γαλλία, η Εθνική και οι Ελληνες δεν είχαν καταλάβει ότι βρίσκονταν μπροστά σε μία μεγάλη πρόκληση. Απαντες παρουσιάζονταν ενθουσιασμένοι από την πρόκριση στους «8», ελάχιστοι όμως μιλούσαν για το κάτι παραπάνω. Στο μυαλό των διεθνών βέβαια οι ιδέες που περιελάμβαναν κούπα, θρίαμβο και αποθέωση υπήρχαν, αλλά ουδείς είχε την τόλμη να τις εκφράσει. Μετά την κεφαλιά-δυναμίτη του Αγγελου Χαριστέα (εξέλιξη της φανταστικής προσπάθειας του Θοδωρή Ζαγοράκη) η διάθεση άλλαξε. Ολοι αναρωτήθηκαν: «Λες;» Ο σκόρερ, πάντως, είχε πιστέψει στη νίκη επί των Γάλλων. Πειστήριο της πίστης του το μήνυμα που έστειλε στον τότε συμπαίκτη στη Βέρντερ Γιοάν Μικού μέσω της φανέλας του. Δεν σταμάτησε στιγμή να το επιδεικνύει ο αθεόφοβος.
1 Ιουλίου: Ελλάδα-Τσεχία (1-0, παρ).
Το ερώτημα ήταν το εξής: Μήπως παίκτες και προπονητής είχαν αδειάσει ψυχολογικά από τη μεγάλη νίκη επί της Γαλλίας και την πρόκριση στα ημιτελικά; Στην κανονική διάρκεια του ημιτελικού αυτό το ερώτημα στριφογύρισε στη σκέψη όλων. Αφού όμως η Τσεχία δεν κατάφερε να λυγίσει την Εθνική, οι παίκτες του Ρεχάγκελ πίστεψαν ότι είχαν κλείσει το μεγάλο ραντεβού με την ιστορία. Σαν να πήραν κουράγιο από κάποια ουράνια δύναμη, οι Ελληνες κυριάρχησαν στην παράταση και δεν έχασαν την πολύ μεγάλη ευκαιρία. Η κεφαλιά του Δέλλα στην εκπνοή του πρώτου ημιχρόνου του έξτρα χρόνου απέδειξε ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να επιλέξει άλλο δρόμο πέρα από το να γράψει ιστορία με χρυσά γράμματα.
4 Ιουλίου: Ελλάδα-Πορτογαλία 1-0
Σε 7 χρόνια μπορεί να πέσει μία κυβέρνηση, να σβήσει ένας έρωτας, να ξεχαστεί ένα μεγάλο πάθος. Η Ελλάδα ζούσε στους ρυθμούς του τελικού. Οπου και να πήγαινες, δεν υπήρχε άλλο θέμα συζήτησης. Στις παραλίες, στους δρόμους, στις γειτονιές, μικροί και μεγάλοι μιλούσαν μόνο για το παιχνίδι. Στην Λισσαβόνα οι Ελληνες κατέλαβαν την πόλη, έδωσαν το δικό τους χρώμα και έστειλαν μήνυμα νίκης. Αυτό το μήνυμα άκουσε ο Αγγελος Χαριστέας όταν πήδηξε ψηλότερα από όλους και νίκησε τον Ρικάρντο για το 1-0. Τα υπόλοιπα τα θυμάστε. Ξέφρενο γλέντι, βραχνιασμένοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, ανεπανάληπτο μεθύσι όπου υπήρχαν Ελληνες. Μία μέρα που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
