Η έλλειψη οικονομικής ασφάλειας, η απότομη μείωση του εισοδήματος, η απώλεια θέσεων εργασίας και γενικότερα η μεταβολή του βιοτικού επιπέδου αποτελούν όπως φαίνεται σοβαρή απειλή για την διατήρηση της κοινωνικής συνοχής και κατ’ επέκταση για την εύρυθμη λειτουργία του πολιτικού συστήματος της χώρας.Τα κρούσματα βίας απέναντι στα πολιτικά πρόσωπα, είτε έχουν ευθύνη για τα μέτρα που προωθούνται, είτε όχι, αυξάνονται ραγδαία και για την πλειοψηφία των πολιτών που υφίστανται αυτήν την ωμή παρέμβαση στην καθημερινότητα τους όχι άδικα.
Η συχνότητα με την οποία γίνονται επιθέσεις στα πολιτικά πρόσωπα που τάχθηκαν υπέρ του Μεσοπρόθεσμου Εφαρμοστικού Νόμου αναγκάζει ακόμη και τα πιο επίσημα χείλη να διατυπώνουν ατάκες και «μότο» του τύπου «η βία ακρωτηριάζει τη δημοκρατία». Εν πρώτης, η φράση αυτή και εύηχη είναι ως ατάκα και εντάξει . . . αν θες να κάνεις και κανένα χατίρι, αποδεκτή. Μέχρι εκεί. Σίγουρα όμως δεν συνιστά ευφυολόγημα και επιπλέον δεν είναι και η καταλληλότερη επικοινωνιακή τακτική για να κατευνάσει κανείς τον θυμό των ανθρώπων που βιώνουν την λαίλαπα των μέτρων αυτών και επίσης ούτε και το ενδεδειγμένο επικοινωνιακό «εργαλείο» που θα απορροφήσει αποτελεσματικά τους κραδασμούς της αγανάκτησης της κοινωνίας, αν αυτό φυσικά είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί. Επιπλέον, όσο κυνικό και αν ακούγεται, δεν φαίνεται να αποθαρρύνει και κανέναν να ξοδέψει μέρος από τα λίγα χρήματα που του έχουν απομείνει για την αγορά γιαουρτιών και λοιπών ζαρζαβατικών με σκοπό να συμμετάσχει και αυτός στο παιχνίδι που εξελίσσεται σε μόδα τον τελευταίο καιρό «Κυνηγώντας τον βουλευτή».
Επομένως είναι σημαντικό να διακρίνει κανείς το πρόβλημα, προκειμένου να επιστρατεύσει τα κατάλληλα μέσα για την εξομάλυνση της κατάστασης αυτής. Το πρόβλημα εντοπίζεται στη σιωπηρή αποδοχή από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που επιδοκιμάζει και ταυτόχρονα ενθαρρύνει τέτοια φαινόμενα κλείνοντας το μάτι ή το στόμα για να συγκρατήσει το μειδίαμα . Αυτό δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν εκτός αν αποτελεί πρόσφορη λύση ο «στρουθοκαμηλισμός». Η σημερινή κοινωνία έχει βία στις καταβολές της τόσο στο δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό μας βίο. Η βία αποτυπώνεται σχεδόν σε όλες τις εκφάνσεις της συλλογικής μας ζωής, έχει αποτυπωθεί στο DNA μας ως πληροφορία και αντίδραση από τους προγενέστερους. Κρατική βία πάσης φύσεως, παρακρατική τώρα τελευταία όλο και συχνότερα, βία στους αθλητικούς χώρους, βία στα σχολεία, βία μέσα στο σπίτι και την οικογένεια. Συμπέρασμα. Είμαστε μία βίαιη κοινωνία με κακή παιδεία και καλώς ή κακώς όλα ξεκινούν από εκεί.
Συνυπολογίζοντας όλα αυτά τα δεδομένα αντιλαμβάνεται κανείς γιατί η αύξηση των κρουσμάτων αυτών είναι ανάλογη αυτής των φορολογικών συντελεστών, μόνο που δεν φαίνεται να περιορίζεται στο 23%, σε μία νοητή κλίμακα μέτρησης που επιτάσσει ένας πρόχειρος παραλληλισμός με οικονομικούς όρους. Και δεν περιορίζεται, γιατί η κοινή γνώμη εστιάζει στις σημαντικές κατά τα άλλα αφορμές, που επηρεάζουν την καθημερινότητα όλων, αλλά όχι στις αιτίες που αποτελούν και την ρίζα του φαινομένου.
Θοδωρής Π. Δημόπουλος - Κοινωνικός Λειτουργός
