Ξαπλώνεις κάτω από την ομπρέλα, αλλά αντί για ένα περιοδικό και μια κρύα καϊπιρίνια, κρατάς το κινητό και στέλνεις οδηγίες στο γραφείο; Tότε πάσχεις κι εσύ από το σύνδρομο ενοχών λόγω ελεύθερου χρόνου, την ασθένεια που καταδιώκει τους busy ανθρώπους ακόμη και στην παραλία.
Από την Αρχοντή Κόρκα
Όταν πρόσφατα είπα σε μια φίλη ότι πέρασα μια ολόκληρη Κυριακή κάνοντας ταβανοθεραπεία, διαβάζοντας εφημερίδες και βλέποντας CSIκαι LawandOrder, νομίζω ότι πιο πολύ με λυπήθηκε για την αδράνειά μου παρά με ζήλεψε για την κυριακάτικη απραξία. «Μα δεν υπάρχει κυριακάτικη απραξία! Είναι χαμένος χρόνος...» - αλλά δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρότασή της, γιατί το κινητό της χτυπούσε διαρκώς. Το handsfreeείναι προέκταση του σώματός της και αυτό είναι ένας λόγος που κανένας πια από την παρέα δεν θέλει να την παίρνει μαζί στις διακοπές.
Το γεμάτο πρόγραμμα είναι ένα είδος διαστροφής. Άποψη που συμμερίζονται στο τέλος της ημέρας όσοι αγχώνονται για να τα προλάβουν όλα. Εγώ τρέχω από τη δουλειά στην Εφορία και μετά στο σούπερ μάρκετ ή στο μάθημα χορού, να πληρώσω το κινητό εγκαίρως, να κάνω εκείνη την έξτρα δουλειά για να ενισχύσω τα οικονομικά μου, να στριμώξω και μια επίσκεψη στους γονείς που γκρινιάζουν ότι χάθηκα τελευταία, να βρω χρόνο να σιδερώσω εκείνη τη στοίβα που κοντεύει να κλείσει την είσοδο, να φέρω με το ζόρι τον υδραυλικό που τον κυνηγώ δυο μήνες, να πάω και σε εκείνο το σημαντικό ραντεβού δείχνοντας φρέσκια, δροσερή, ξεκούραστη και φρεσκοσιδερωμένη.
Ι want to break free
Τις περισσότερες φορές γκρινιάζουμε για το χρόνο που δεν μας περισσεύει. Ονειρευόμαστε διακοπές, άσκοπες βόλτες, ατελείωτους καφέδες. Ζηλεύουμε τους συναδέλφους που ετοιμάζουν βαλίτσες, τους μπολιάζουμε με ενοχές που μας αφήνουν πίσω και συνεχίζουμε να τρέχουμε με αμείωτους ρυθμούς. Αλλαγή σκηνικού. «Πρόσεξε τι ονειρεύεσαι», έλεγε ο Νικ Κέιβ σε ένα στίχο. Βρίσκεσαι σε παραλία, διακοπές. Έχεις προγραμματίσει αυτό το ταξίδι δυο μήνες πριν. Η πρώτη σου κίνηση είναι να πάρεις τηλέφωνο τους συναδέλφους που έμειναν στο γραφείο. Στη συνέχεια, θα αρχίσεις να ανησυχείς αν έκλεισες τα πάντα στο σπίτι σου. Αργότερα θα ξεκινήσεις να υπολογίζεις τα χρέη σου. Το σκηνικό σε αφήνει παγερά αδιάφορη. Το γεγονός πως πάσχιζες δυο μήνες για να πάρεις μια εβδομάδα άδεια, το ξέχασες. Ήταν μέρος των στόχων σου, επιτεύχθηκε. Τώρα μπορείς να ανησυχείς για την επόμενη ημέρα.
Ακόμα κι αν δεν έχεις ατζέντα, θα έχεις σίγουρα μια μικρή φωνή στο βάθος του μυαλού σου που σου λέει ότι έχεις ξεχάσει να κάνεις κάτι ακόμα, ότι δεν πρέπει να αφήνεις το χρόνο να πηγαίνει χαμένος, ούτε ίσως εκείνο το μισάωρο πριν αποκοιμηθείς με το dvdνα παίζει. Μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος;
Θέλω την προσοχή σου
Σε αντίθεση με τη γνωστή Διαταραχή Μειωμένης Προσοχής και Υπερκινητικότητας, που είναι εγγενής, οι ειδικοί μιλούν για μια διαταραχή που αφορά μεν την προσοχή, αλλά αποκτάται στους χώρους εργασίας και έχει ως αποτέλεσμα να μειώνεται η παραγωγικότητα: πηγαίνοντας από τη μία εργασία στην άλλη, παίρνοντας γρήγορες αποφάσεις χωρίς να έχεις χρόνο να σκεφτείς αν έχεις πάρει καν τη σωστή, τελικά δεν δίνεις προσοχή πουθενά, παρά μόνο ίσως στο ρολόι σου που λέει ότι ήρθε η ώρα για την επόμενη υποχρέωση.
Αν έχουμε πράγματα να κάνουμε, σημαίνει ότι είμαστε σημαντικοί, η ζωή μας είναι γεμάτη και, κυρίως, δείχνουμε ταλέντο στο να τα κάνουμε όλα και μάλιστα καλά –σίγουρα καλύτερα από τη διπλανή μας. Σίγουρα, αυτή η σκέψη θα σε παρηγορήσει όταν μια Δευτέρα πρωί δεν θα μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι σου από υπερκόπωση.
Ποιος επιβάλλει, τελικά, τέτοιους εξαντλητικούς ρυθμούς στη ζωή μας; Οι ψυχολόγοι υποστηρίζουν πως όλα εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τον τύπο του ανθρώπου και τις άμυνες που έχει αναπτύξει απέναντι στις απαιτήσεις των άλλων. Αν ανήκεις στην κατηγορία του ανθρώπου που επιδιώκει την πίεση για να αποδώσει, είναι λογικό να την αποζητάς σε κάθε έκφανση της ζωής σου. Όλα τα αντιμετωπίζεις ως στοίχημα. Πρέπει να ηρεμήσεις και να δώσεις πιθανότητες στην εκδοχή πως δεν κρίνεσαι κάθε λεπτό που περνάει. Αν πάλι ανήκεις στην περίπτωση εκείνων που διεκδικούν μέσα στην ημέρα τους ένα δίωρο απομόνωσης, μην υποχωρείς, δεν είναι παράλογη απαίτηση, μην αισθάνεσαι πως χάνεις χρόνο. Είναι λογικό για όλους να επιθυμούν να βγουν «εκτός κάδρου» για να καταλάβουν πού βρίσκονται μέσα στη μέρα.
Το λεγόμενο «σύνδρομο της άδειας ατζέντας» είναι αποτέλεσμα του φρενιτιώδους ρυθμού ζωής, που είτε μας έχει επιβληθεί είτε έχουμε επιλέξει. Όταν βλέπουμε ότι δεν έχουμε κλεισμένο κάποιο ραντεβού, υποχρέωση ή δραστηριότητα για ένα δίωρο της ημέρας, μας πιάνει πανικός. Μήπως αποφεύγουμε να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας, γιατί φοβόμαστε πως κάτι θα ανακαλύψουμε; Μήπως προτιμάμε να είμαστε διαρκώς στο τρέξιμο, γιατί αυτό μας κάνει να νιώθουμε χρήσιμοι, ακόμα κι αν αυτό που κάνουμε δεν αλλάζει το ρου της Ιστορίας;
Dolce far niente: η νέα πολυτέλεια
Δεν είναι κακό να έχεις φιλοδοξίες ή όνειρα που επιδιώκεις, αλλά σκέψου: κανείς δεν θα σου πει «ευχαριστώ» που έφερες τον εαυτό σου στα όριά του. Το πενταετές σχέδιο πνοής που έφτιαξες με αγάπη και προσήλωση θα παραμείνει στα χαρτιά, αν δεν είναι κανείς εκεί να το πραγματοποιήσει. Όταν κάνεις λίγο απ' όλα, η προσοχή σου είναι μοιρασμένη άνισα και, αναπόφευκτα, κάτι δεν θα κάνεις καλά. Και αυτό θα σε αγχώσει περισσότερο και θα ξεκινήσει ένα νέο φαύλο κύκλο.
Το filofax δεν δημιουργήθηκε για να στοιχειώνει τον ύπνο σου,αλλά για να σε βοηθήσει να προσθέσεις μερικές ώρες σε αυτόν: οργάνωσε σωστά το χρόνο σου και μάθε να λες «όχι»σε προτάσεις που ξέρεις ότι δεν έχεις ούτε χρόνο αλλά ούτε και όρεξη ενίοτε να αποδεχτείς. Είναι καλύτερο να πεις στη φίλη σου «Είμαι πτώμα και ονειρεύομαι το ζεστό μου κρεβάτι» από το να βγεις μαζί της ψυχαναγκαστικά. Άσε που θα έχεις χανγκόβερ την επόμενη ημέρα.
Δοκίμασε να κλείνεις το κινητό σου. Όχι για να κάνεις τους άλλους να αναρωτιούνται, ούτε για να δοκιμάσεις τους φίλους σου αν θα σε αναζητήσουν ή αν θα ανησυχήσουν. Απλώς, για να αφιερώσεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου, να τον φροντίσεις και να απολαύσεις την πιο ακριβή πολυτέλεια της εποχής μας: το απόλυτο τίποτα.
