Τι κι αν έχουν περάσει χρόνια. Κάθε πρωί ο Χρήστος Κάπελλας νιώθει την ίδια κρυάδα. Κάθεται στο κρεβάτι του, ξετυλίγει μια θήκη από σιλικόνη και τη βάζει στο αριστερό του γόνατο. Η σκέψη του ταξιδεύει σε εκείνη τη βόλτα. Τοποθετεί στη θήκη μια μικρή ασημένια βίδα και τη θηλυκώνει σε ένα καλούπι. Θυμάται την ταχύτητα, τη στροφή, το δέντρο. Στιγμιαία αναλαμπή. Κρατάει λιγότερο από μισό λεπτό - όσο χρειάζεται για να φορέσει το τεχνητό του πόδι.
Οταν κινείται ξεγελά ακόμη και τα πιο έμπειρα μάτια. Ισια πλάτη, αεράτος βηματισμός, καμία υποψία ύπαρξης προσθετικού μέλους. Ούτε σύρσιμο ούτε σπάσιμο ή κόπος. Στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν», όπου δουλεύει ως τηλεφωνητής, υπήρχαν γιατροί που δεν είχαν διακρίνει την αναπηρία του. Στον στίβο όμως, όταν προπονείται, αποκαλύπτεται το προσθετικό του μέλος. Μια μαύρη λάμα από ανθρακόνημα που στηρίζει τα όνειρά του. Τον βλέπεις να τρέχει με αυτήν, να κάνει άλματα και ασκήσεις ισορροπίας. Ενα ξένο σώμα που το έκανε δικό του.
Ο Χρήστος Κάπελλας είναι ο μοναδικός αθλητής στίβου στην Ελλάδα που η περίπτωσή του θυμίζει αυτή του Οσκαρ Πιστόριους, του νοτιοαφρικανού δρομέα που θα λάβει μέρος το ερχόμενο Σαββατοκύριακο - για πρώτη φορά στην ιστορία - σε παγκόσμιο πρωτάθλημα αρτιμελών. Ο Πιστόριους τρέχει στα 400 μ. και έχει ακρωτηριαστεί και στα δύο πόδια κάτω από το γόνατο. Ο Χρήστος είναι άλτης μήκους και ύψους - ό,τι πιο κοντινό υπάρχει αγωνιστικά στα σπριντ αφού και γι' αυτόν απαιτούνται ασκήσεις ταχύτητας. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει δρομέας με τεχνητό κάτω άκρο. «Εγώ όμως δεν αποζητώ να αγωνιστώ απέναντι σε αρτιμελείς», λέει ο Χρήστος Κάπελλας και σηκώνει το αριστερό μπατζάκι της φόρμας του σε μια πρόσφατη συνάντησή μας στο προπονητήριο του ΟΑΚΑ. «Αυτός είμαι. Αυτή είναι η κατηγορία μου. Εχω κομμένο πόδι και θα παραμείνει έτσι». Ο Πιστόριους έχασε τα πόδια του όταν ήταν 11 μηνών. Ηταν πολύ μικρός για να αντιληφθεί την απουσία τους. Ο Χρήστος όμως στα 17 του έπρεπε να μάθει να περπατάει ξανά.
ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ. Ηταν Δεκέμβρης του 1999 όταν συνέβη το ατύχημα. Ο συνεπιβάτης του στη μηχανή φοβήθηκε σε μια στροφή και έγειρε το σώμα του απότομα, ο Χρήστος Κάπελλας έχασε τον έλεγχο και χτύπησε σε ένα δέντρο. Εκανε Χριστούγεννα στο ΚΑΤ, όπου οι γιατροί τον ακρωτηρίασαν. «Εκείνο το τροχαίο ήταν τιμωρία και ευχή. Με προσγείωσε, με ωρίμασε πιο γρήγορα. Πλέον εκτιμώ ό,τι έχω», λέει.
Τα τροχαία με μηχανάκια είναι από τις πρώτες αιτίες ακρωτηριασμού σε νέους ανθρώπους, σύμφωνα με τον Αγγελο Χρονόπουλο, τον προσθετικό-ορθοτικό που ανέλαβε να φτιάξει τα τεχνητά μέλη του Χρήστου. Εχει πολλούς πελάτες σαν κι αυτόν. Λάτρεις της ταχύτητας. Κάποιοι δεν σταμάτησαν να καβαλούν μηχανές. Και ένας από αυτούς σκοτώθηκε σε δεύτερο τροχαίο. Τα ασφαλιστικά ταμεία καλύπτουν σε αναπήρους ένα απλό προσθετικό μέλος, ικανό να καλύψει τις βασικές ανάγκες τους σε περπάτημα. Ο Χρήστος όμως χρειάζεται πιο εξελιγμένες κατασκευές για να ανταποκριθεί στις προπονητικές απαιτήσεις. Τα δικά του μέλη στοιχίζουν 7.000-10.000 ευρώ. Ενα από αυτά το χρησιμοποιεί όταν κάνει βάρη. Είναι ειδικά σχεδιασμένο για να αντέξει τα 150 κιλά πλάτη που σηκώνει. Το άλλο, το «δρεπάνι», είναι μια λάμα που καταλήγει σε καρφιά, παρόμοια με αυτές του Πιστόριους. Είναι φτιαγμένη για ταχύτητες. Οταν τη φορά πρέπει να κρατά κόντρα με το καλό του πόδι. Τον ωθεί μπροστά αφού μοιάζει με ελατήριο που μόλις πέσει πάνω του βάρος βρίσκεται σε διαρκή ταλάντωση.
Ο 29χρονος άλτης έχει σπάσει τέσσερα προσθετικά μέλη. Κανονικά πρέπει να τα αντικαθιστά κάθε τρία χρόνια - αν όχι συχνότερα. Η θήκη σιλικόνης που βάζει για να μην τραυματίζεται το ακρωτηριασμένο μέλος του από την πίεση κοστίζει 1.500 ευρώ και έχει διάρκεια ζωής επτά με οκτώ μήνες. Το ΙΚΑ όμως του δίνει 700 ευρώ για την αντικατάστασή της κάθε ενάμιση χρόνο. Πριν από μερικά χρόνια άγνωστοι είχαν διαρρήξει το σπίτι του. Είχαν κλέψει και την τσάντα με τα προσθετικά του μέλη. Φεύγοντας όμως την άνοιξαν, τα είδαν και την πέταξαν στην αυλή.
Χρειάστηκαν περίπου δεκαπέντε μέρες για να μάθει ο Χρήστος Κάπελλας να βαδίζει με τεχνητό μέλος. Οταν τον είχε πρωτοδεί ο Αγγελος Χρονόπουλος τον είχε εντυπωσιάσει η ψυχραιμία του. «Εκανε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Λες και δεν του έλειπε κάτι», θυμάται. «Τον παρότρυνα τότε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Θα τον βοηθούσε και στο περπάτημα και στη ζωή του».
